Sedat Girgin

Illustrator / Bak 17
www.sedatgirgin.com

English

Türkçe

First, you went to Anatolia Fine Arts High School, then you attended to Industrial Product Design department of Mimar Sinan University… How do you evaluate the quality of the art education that you got?

After middle school, I passed the talent exam and started studying in Fine Arts High School. During that period, I got basic art education, drawing, anatomy and color classes which all helped me improve my skills and knowledge. Having the chance to practice drawing, analyze master's artworks and overall, being a part of such a nice environment was priceless.

After that, with another bunch of talent exams, I was accepted to all the departments that I wanted to attend. My first choice was to study fine arts and to paint all the time but the financial crisis in the country also affected my family and I realized that I needed to survive myself. I chose Industrial Product Design, which I foresee as one of the shining jobs in the future.

Unfortunately, as the years passed, I understood that it was not the thing I'm supposed to do. While having classes in that department, I also started drawing and painting illustrations with a different, unique style. During that period, I got my first official job from a children's book writer who is also my cousin, Suna Dölek. I illustrated the whole book, she loved it and I started walking to that inevitable direction.

At the end, I can easily say that my education helped me a lot. Color, composition and drawing lessons that I got in high school years and the ability to solve problems and the habit of working with a certain discipline that I gained at the university helped me build a career.

On the other hand, I'm aware that every single person has different stories and experiences. If I studied fine arts instead of Product Design, everything could have been totally different. Maybe I would have been a shy painter who pertained to Bohemia.

How do you evaluate the current condition and the future of illustration in Turkey? What should a young illustrator do to build a strong career in your homeland?

In the fine arts academies in Turkey, there is still the lack of individual illustration departments. There are only illustration classes in Graphic Design. On the other hand, with the rapid developments in internet technology, a young creative can follow illustrators from all over the world and contact them easily. That eventually made us witness the fast increase of interest in illustration.

In my opinion, young illustrators should think globally, instead of limiting themselves to build a career only in their home countries. Today, with a single click, we can share our work with a client from the other side of the world.

There is no reason for an illustrator with a unique and original style not to be accepted in the industry. However, a certain amount of patience and discipline are also required for success.

Your original and impressive artistic style fits perfectly in the field of children's books. One wants to get back to his childhood and read the books that you illustrate. Do you still have that childish mood in your personality?

I really love to illustrate children's books. However, I sometimes feel anxious that I might be limiting children's imaginations with my characters and environments. I somehow draw those things in the way that I imagine and eventually people like them. As far as I understand, I haven't lost my ability to think and imagine like a child. I hope I will always be able to keep it with me.

We are inspired by paintings, photography, architecture and sculpture… Sometimes by the face of a tired man in the ferry, sometimes by a sad movie which doesn't allow us to leave the theater even when it ends… What kind of observations do you start with and what are you generally inspired by?

It's really hard for me to answer that. We are exposed to so many visuals in a day… Sometimes a texture, a color, a lovely architectural monument, a road that I walked on, a composition that I watch, creative books that I get lost in, emotions that people make me feel, nature… A lot of things!

The most important thing for me is not the way that those colors get together, but the emotion that they make me feel.

Probably my illustrations are a mixture of those…

Music is very important in your life. You even founded a music band called 'Eskiz' in which you also play drums. After having a remarkable number of listeners, you released your first album, 'Yoksa Bir Raki Masasi Mi Goruyorum' ('Is That A Raki Table That I see?'). Of course, you were the one who beautifully illustrated the album cover. Can you tell us more about Eskiz and its goals? Do you think music leads you while working?

Eskiz is the band that I founded with one of my classmates in high school years. First, it was just a group of people who make music for themselves. Then our friend Deniz Agan started to write songs and a bass guitarist Can Tunaboylu joined us. We started to spread our work to people with a few gigs and records. In 2010, we entered a music contest and won the first prize which helped us release our first maxi single album.

Eskiz still has that amateur soul. We aim to put together our songs and create another album for our listeners in the near future.

By the way, I think that music is a kind of a therapy. It doesn't guide my visual art but I'm sure that it has a big impact.

… and Bak's famous time machine question… Imagine that you have one chance to go back in time and chat with a master artist. Who would you choose and what would be your first question?

It's really hard to decide. There are a lot of names in my head now but let me choose Egon Schiele, whom I'm greatly influenced from. I would have wanted to chat with him, show him some examples from today's art and ask him what he thinks. That could be interesting.

Some artists do not care about fame. They create for themselves and disappear with their creations. Some artists, on the other hand, mind being remembered. They want people to look at their work even after they die. On which side do you think you are?

Most of our advertising illustrations are not long lasting pieces. They are confined to disappear at the end. That's why I think illustrating children's books is more valuable.

I believe that people have that instinct to be remembered. They want to leave traces behind. I think the same way. If I can leave behind a trace, except a grandchild named after me or a grave stone, I would feel happy. It's important to leave a piece of you in this world. Art itself is the potion of immortality.

Among the most liked previous issues of Bak, there is 'City' and '2050'. Now, we ask you to combine these two concepts and imagine what your city will look like in 2050. Can you draw us the picture of Istanbul 2050 with your words?

What I would like to say is, like many other people, 'Oh, where's that old Istanbul'… Of course I'm too young to say that but I observe the dramatic change by looking at the old photographs and engravings. I'm interested in architectural monuments. I think the most important thing is to keep the character of the city and not let it damaged. As a result of the irregular urbanization, Istanbul will be even more far away from its old character.

Theme of our 17th issue is Face. When you close your eyes and think about that concept, what comes to your mind first? Is there a face in your mind that you never forget?

Our faces are the most direct tools to tell what we feel. If the face that I create gives you the feeling, it succeeds. I never forget the faces of the people or the ones in some art pieces, if I interacted with them.

Önce Avni Akyol Güzel Sanatlar Lisesi, ardından da Mimar Sinan Üniversitesi'nin Endüstri Ürünleri Tasarımı bölümü… Aldığınız sanat eğitimini nasıl değerlendiriyorsunuz?

Orta okuldan sonra yetenek sınavı ile Güzel Sanatlar Lisesini kazandım. Lise dönemim boyunca aldığım temel sanat eğitimi ve desen egzersizleri resim, anatomi ve renk bilgimi geliştirdi. Lise hayatında böyle bir çevre içinde bulunmak, çok sayıda usta ressamın kompozisyonlarını incelemek ve bolca desen egzersizi yapmak bana büyük bir avantaj sağladı.

Lise hayatım boyunca hep üniversitede resim okumak istemiştim. Sınavlarına girdiğim bütün bölümleri kazandım. Fakat o dönem ülkedeki ekonomik kriz ailemi çok fazla etkilemişti. Bir şekilde kendi ayaklarım üzerinde durmam gerektiğinin farkına vardım. Geleceğin parlak mesleği olarak kabul gören Endüstri Ürünleri Tasarımı bölümüne kayıdımı yaptırdım.

Fakat yıllar ilerledikçe okuduğum bölümün bana göre olmadığını farkettim. Ürün tasarımı eğitimi alırken bir yandan küçük çapta ve kendi dilimde illüstrasyon denemeleri yapmaya başlamıştım. Okulun ilk yıllarında yazar olan kuzenim Suna Dölek’in yazdığı çocuk kitabını resimlememle ilk işimi almış oldum. Çok beğenildi ve arkası gelmeye başladı…

Lise yıllarında geliştirdiğim renk kompozisyon ve desen bilgilerim ve ürün tasarımı eğitiminde aldığım çözümleme bilgileri ve kazandığım disiplini birleştirdiğimde benim için çok faydalı bir eğitim süreci oluştuğunu fark ediyorum. Ama tabi bu süreç her birey için farklı bir etkileşim yaratabilir.

Belki de üniversitede akademik resim eğitimi almış olsaydım şu an çok farklı işler çıkarıyor, hatta içine kapanık bohem bir ressam olmuş bile olabilirdim diye düşünüyorum.

İllüstrasyonun Türkiye'deki durumunu ve geleceğini nasıl görüyorsunuz? Genç bir illüstratörün, Türkiye'de kendine güçlü bir kariyer yaratabilmesi için nelere dikkat etmesi gerekiyor?

Türkiye’deki güzel sanatlar üniversitelerinde henüz illüstrasyon bölümleri yok. Halen Grafik Tasarım bölümlerinde ders olarak illüstrasyon eğitimi verilmekte. Fakat bunun yanı sıra internet dünyasının çok hızlı gelişmesi ile birlikte çok sayıda gencin yabancı illüstratörleri takip edebilmesi, etkileşim halinde olması kolay hale geldi. Bu sebeple illüstrasyona olan ilginin çok hızlı bir şekilde geliştiğini görür olduk. İlgili gençler çok hızlı şekilde kendilerini kıyaslayıp geliştirme imkanı bulmaya başladı.

Genç illüstratörlerin, Türkiye'de güçlü bir kariyer oluşturmanın yanısıra biraz da evrensel düşünmesi gerektiği kanısındayım. Artık günümüzde internet, yaptığımız işleri bir tıklamayla dünyanın diğer ucundaki bir kişiyle anında paylaşmamızı mümkün kılıyor. 
Kaliteli, kendine özgü dili ve çizgisi olan işlerin piyasada yer bulmaması için hiç bir sebep göremiyorum. Bunun yanı sıra biraz sabır ve disiplin de gerekiyor sanırım.

Çizgilerinizdeki özgün ve etkileyici tarzın en çok yakıştığı alanlardan biri de şüphesiz çocuk yayınları… İnsanın yeniden küçük bir çocuk olup sizin resimlediğiniz kitapları okuyası geliyor… Ruhunuzda hala çocuksu bir tarafın olduğunu düşünüyor musunuz?

Çocuk kitabı resimlemek çok severek yaptığım bir iş. Fakat bazen kitabı okuduktan sonra acaba çocukların hayal dünyasında oluşturduğu mekan ve karakterleri çizgilerimle kısıtlar mıyım diye endişeye düşüyorum. Bir şekilde kendi hayal ettiğim şekilde resimliyorum ve sonuç olarak beğeniliyor. Anladığım kadarıyla çocuksu düşünce ve hayal kurma yetimi henüz kaybetmemişim. Umarım da hiç bir zaman kaybetmem. 

Bazen resimlerden, bazen fotoğraflardan, bazen mimari bir eserden veya bir heykelden etkilenip ilham alırız… Bazen vapurda başını cama dayamış yorgun bir adamın yüzünden, bazen de sonunda yazılar geçerken bile yerimizden kalkamadığımız sinema filmlerinden… Siz ne tür gözlemler yapar, görsel dünyanızda nelerden ilham alırsınız?

Bunu cevaplamak gerçekten oldukça güç. Gün içinde o kadar çok görsele maruz kalıyoruz ki. Karşılaştığım bir doku, gördüğüm bir renk, hayranlıkla izlediğim mimari yapılar, gittiğim bir yol, izlediğim kompozisyonlar, içlerinde kaybolduğum kitaplığımdaki görsel kitaplar, insanların bana hissettirdiği duygular ve özellikle doğa... Pek çok şey sayabilirim.

Benim için asıl önemli olan o renklerin yan yana gelişi veya o işin nasıl oluşturulduğu değil, bende nasıl bir duygu uyandırdığıdır.
Herhalde oluşturduğum illüstrasyonlar bunların bir kolajıdır.

Müzik, hayatınızda önemli bir yere sahip. 2004 yılında kurduğunuz ve davulcusu olduğunuz Eskiz grubu, sahne performanslarıyla büyük beğeni topladıktan sonra geçtiğimiz yıl 'Yoksa Bir Rakı Masası Mı Görüyorum?' albümüyle dinleyenlerinin karşısına çıktı. Albümün kapağını yine harika bir illüstrasyonunuzla süslediniz. Eskiz'in yolculuğunu ve hedeflerini bize kısaca anlatır mısınız? Müziğin, görsel yaratım sürecinize yön verdiğini düşünüyor musunuz?

Eskiz; lise yıllarında, sınıf arkadaşımla birlikte oluşturduğumuz bir grup. Başlarda sadece bir araya gelip keyif aldığımız, kendimizce müzik ürettiğimiz bir oluşumdu. Ardından grup arkadaşım Deniz Ağan çok sayıda beste üretmeye başladı. Sonra aramıza bas gitaristimiz 'Can Tunaboylu' katıldı ve gitgide bu oluşumu insanlara dinletmeye başladık. Ardından ufak çaplı konserler, kayıtlar yapıldı. 2010 yılında bir müzik yarışmasında birincilik ödülü aldık ve ardından maxi single albümümüz yayınlandı.

Şu an halen bestelerimizi belirli mekanlarda çalıp insanlara dinletmekten çok keyif aldığımız bir oluşum şeklinde ilerliyor. İlerleyen zamanda yine bu besteleri bir albüm altında toplayıp insanlara ulaştırmayı hedefliyoruz. 

Ayrıca müzik yapmak, keyif vermesi dışında bir çeşit terapi aracı da… Görsel yaratım sürecime yön vermese de, desteği olduğuna eminim.

Ve Bak'ın meşhur zaman tüneli… Geçmişte istediğiniz bir yıla gidip, adını sanat tarihine kazımış usta bir isimle sohbet etme şansınız olsaydı, kimi seçer ve ona ilk olarak ne sorardınız?

Buna karar vermek biraz zormuş. Çok fazla seçenek var ama sanırım hissettirdiği duygusuyla çizgimi çok fazla etkilemiş olan Egon Schiele ile sohbet etmek, ona günümüzde yapılan sanat eserlerinden örnekler gösterip, ne düşündüğünü sormak isterdim. İlginç olabilirdi.

Sanat icra eden bazı insanlar, gelecek nesiller tarafından hatırlanmayı hiç önemsemeden, kendileri için yaratır ve eserleriyle birlikte sessizce kaybolurlar. Bazıları da isimlerinin var olmasını önemser, kendilerinden sonra da onları hatırlayacak, eserlerinden etkilenecek insanlar olsun isterler… Siz kendinizi hangi sınıfta görüyorsunuz?

Yaptığımız çoğu reklam illüstrasyonu fazla kalıcılığı olmayan işler. Kısa sürede tükenip unutulmaya mahkumlar. O yüzden çocuk kitabı resimlemenin benim için oldukça önemli bir yeri var. Kitap resimlemeyi daha kalıcı ve değerli bir iş olarak görüyorum.

Genel olarak insanoğlunun hatırlanma, geriye bir iz bırakma iç güdüleriyle yaşadığına inanıyorum. İsmimin verildiği bir torun veya üstünde ismim yazan bir mezar taşı dışında geriye bir iz bırakabilirsem ne mutlu bana. İnsanlar yıllar sonra işlerimden etkilenebiliyorsa başarılı olmuşumdur. Ölmeden dünyada bir iz bırakabilmek önemli bence. Sanat, ölümsüzlük iksirinin ta kendisidir.

Bak Dergisi'nin geçmiş sayılarından 'Şehir' ve '2050', büyük ilgi görmüştü. Şimdi bu iki kavramı birleştirerek sizden 2050 yılındaki şehrinizi hayal etmenizi istiyoruz… Sizce İstanbul, bundan 38 yıl sonra nasıl bir yer olacak?

Çoğu kişinin dediği gibi ‘ah nerde o eski İstanbul’ demek istiyorum. Tabi henüz çok gencim. İstanbul’un ne kadar değiştiğini ancak eski fotoğraflardan, gravürlerden izleyebiliyorum. Mimari yapılara ilgim var. Bence asıl önemli olan bir şehirin karakterinin bozulmamasıdır. Hızla gelişen kötü şehir yapılaşması sonucu 2050 yılında İstanbul’un o eski karakterinden daha da fazla uzaklaşacağını düşünüyorum.

Dergimizin bu sayıdaki konusu ise 'Yüz'. Gözlerinizi kapatıp düşündüğünüzde bu kavram ile ilgili olarak aklınıza neler geliyor? Gözünüzün önünden hiç gitmeyen bir yüz var mı?

Yüzlerimiz en direkt duygu aktarımını sağlamaları bakımından çok önemli. Yarattığım bir yüz, o duyguyu verebiliyorsa başarılı olmuştur. Etkileşim içinde olduğum insan veya sanat eserlerindeki yüzleri kolaylıkla unutmam, unutamam.