Cemre Özkurt

Illustrator / Bak 02
www.deluxepaint.net

English

Türkçe

You were born in 1978 in Istanbul and you grew up there. Now, if we go back to your childhood and watch little Cemre in 80’s... What would we see?

Watch? You mean spy? Bak Magazine shocked me in the first question! If you watch me secretly like a psycho in the 80s, you can see a brat who on the one hand listens to Iron Maiden and on the other tries to draw sketches with the drawing program that his brother wrote (and with Sinclair and Commodore 64) in the company of a joystick.

The boy who plays Kick Off and Sensible Soccer all the time kicking around when he loses accidentally… Well, I try to fix the gamepads that I break while playing Fifa now. So, not much has changed.

In those years, my elder brother and I spent 22 hours per day in front of the computer. My second brother and my father were champion wrestlers, they did not have a lot to do with the computer. In fact, back then people could not understand what we did anyway because they could not tell a computer from a cash register. I mean think about it, people who spend 22 hours with a cash register in their rooms, and weird music accompanying it. Slayer, Antrax… Interesting!

I don’t know how but in that atmosphere we wrote games on Amiga 500 with my brother. Combat games, platform games but none of them were completely finished. Also in the weekends I used to go to the Çarşaf caricature school in the newspaper, Hürriyet. My mother took me there for the first two years because I was about 7-8 when I started. I used that drawing techniques in the computer and in time I started to produce cartoons with the Deluxepaint program. Animations that took 50-100kb and 100-200 frame per each… Then my animations started to accumulate in the floppy disks. I did so many animations, when I think about it now I say I was probably an asocial kid. Go out, play, beat your friends. Well, I performed the beating part every once in a while! I mean computers fill you with stress. Sometimes I fought like hell with my classmates! If I take it from the 80s, a script like "Napoleon Dynamite" can emerge so I want to cut it short.

When did you start working on animation?

My elder brother bought ram for the Amiga 500. I think it was then, like 1988... Before that I could not open more than 2 frames in Deluxepaint. With the help of ram I could do animations with 100-200 frames.

Compare 80’s and 90’s... Which ten years would you prefer for the next ten?

Like the end of the 90s. Mimar Sinan years… I guess the more time passes, the more one misses his school years. Interesting. But if you ask me if I want to go back, I say God forbid!

You graduated from Mimar Sinan Fine Arts Academy. What do you think about the education given there and in Turkey? Can art be taught in a school?

Of course it can be taught. Anyone can be an artist, I always say it. Anyone can be artists, but not successful or genius artists. Just pick some guy from the street, put a nude woman in front of him, ask him to draw it, ask him a hundred times... A pretty good drawing will come out in the 100th one. But the thing is to feel as excited as you are drawing the first one, when you are drawing the last. But I do not know what the first 3-5 drawings will look like. That depends on the man and the nude woman.

People have liked the cartoons in your personal project Fistik.com very much. Especially the character, Karate Kamil... How did you create him?

I was working in Artnet Animations at that time. I had a friend named Haluk, crazy about Japanese cartoons. He read Japanese animés, fought with his friends with wooden swords, and he looked a little Japanese too. One day, when he was listening to music, I was curious and put the headphones on. You know the songs performed by shrill sounded Japanese women at the end of Japanese cartoons, you know you look for the remote to change the channel. He was listening to one of those songs!

At that moment, Karate Kamil appeared in my head. Now that it could not be Karate Haluk, it turned out as Karate Kamil. The Turk is such a character that it feels funny every time you put him in something other than being a Turk. So, I took advantage of that like many caricaturists have done. I cannot lay my hands on Karate Kamil for three years now, but there will be a time when this character resurrects. I don’t know when, though.

We know that David Fincher had worked as your assistant in Karate Kamil 4 :) Who do you think is the most talented film director in your opinion?

David Fincher is very good. I had the chance to meet him in the movie, Zodiac Killer(!) I put his name on Karate Kamil just for fun. I did not think that I would ever work with him when I did that but Blur took the animated storyboard job for the film. They gave me a few character modeling jobs from that movie. So, I had the chance to work with David Fincher. Except for him, I follow Brad Bird, Telly Gilliam, Tim Burton, Miyazagi and Jim Jarmusch.

After school, you went to the United States and started working for FDG Film Studios. Then you were at Check Six and 3Dme for 10 months. Finally you entered Blur Studios and you’re still working there since November 2002. This is a rapid and great improvement. Would you please tell us how your United States experience had begun?

My elder brother went to the U.S three years before I did, I went to saty with him and look for a job. I sent my demoreel around, then FDG film studio in Manhattan sponsored my visa and so I started. I don’t even like New York. It is good to pass it over on a plane but it is disturbing to live there. Then Check Six Studio in Los Angeles saw my work and I went there. You fall into a nightmare in LA if you don’t have a car and a driver’s license. But once you settle that, it is a beautiful city. I worked on Playstation 2 games in Check Six, but the game sector did not do it for me. There are too many constraints on Realtime 3D. And the end result even in the best game is not as good as it is in the movies.

I reprepared my demo and gave it to Blur. It was just 3-5 blocks away, I walked there, dropped the tape, they got back to me the following day and I started working there in 2 weeks. I have been working here for three years now.

In Blur, you worked on Spider Man character for Activision, animated characters for Playdoh and made animations for Sponge Bob. In all these big works, which one have you liked most?

The best of them was Spider Man. It was a pleasant project.

You are now 28 and you’re working for one of the greatest animation studios in United States. What are you expecting from the future? What’s your greatest goal?

To upgrade my level and work in better movies. But I want to create my own team and work on my own movies after I reach a particular saturation point.

Theme of our second issue is "white". What does this word mean to you?

When you say white, other than the showman who does the same jokes for 10 years now and still can be funny, a white page comes to my mind. A white page is a good thing; you have the excitement of beginning a brand new drawing. Another new, white page every time you don’t like what you drew in the previous one. It is something exciting, something good, but not as charismatic as black…

It is good to draw on black with white as well. Then, you draw the light. But drawing with black on white is basically drawing the shadows.

1978 yılında İstanbul’da doğdunuz ve bu şehirde büyüdünüz. Şimdi çocukluk yıllarına geri dönsek ve 80’li yıllardaki Cemre’yi gizlice izlemeye koyulsak... Neler görürdük?

Gizlice izlemek mi?, Röntgen yani? Bu Bak Dergisi beni ilk soruda şoka uğrattı! Beni 80’li yıllarda sapık gibi gizlice izlerseniz bir yandan Iron Maiden dinlerken bir yandan da Sinclair ve Commodore 64’lerle joystick yardımı ile ağabeyinin yazdığı çizim programı ile çizim yapmaya çalışan bir velet görebilirsiniz.

Sabah akşam Kick Off ve Sensible Soccer oynayıp, kaza ile birine yenilirse sağı solu tekmeleyen bir çocuk… Gerçi şu anda da Fifa oynayıp sonra kırdığım gamepadleri tamir etmeye uğraşıyorum. Pek değişen bir şey yok.

O yıllarda büyük ağabeyim ve ben günde 22 saatlerini bilgisayar başında geçiren insanlardık. Ortanca ağabeyim ve babam şampiyon güreşçilerdi, onların bilgisayarla çok işi olmuyordu. Hatta o zamanlar insanlar bilgisayarı yazar kasadan ayıramadıkları için pek ne yaptığımızı da anlamıyorlardı. Yani düşünsenize, evde odasına kapanıp yazar kasa önünde 22 saat geçiren insanlar, bir yandan da manyak bir müzik çalıyor. Slayer, Antrax… Enteresan tabii!

Ama o atmosferde nasıl olduysa ağabeyimle beraber Amiga 500’de oyunlar yaptık. Dövüş oyunları, platform oyunları ama hiçbiri tamamen bitmemiş oyunlar. Haftasonları da Hürriyet gazetesinin Çarşaf karikatür okuluna giderdim. 7-8 yaşlarımda gitmeye başladığım için ilk 2 sene annem götürdü. Orada öğrendiğim çizim tekniklerini bilgisayarda kullandım ve zamanla Deluxepaint programı ile çizgifilmler üretmeye başladım. Tanesi 50-100kb tutan ama 100-200 framelik kısa animasyonlar… Sonra bu animasyonlarım disketler dolusu olmaya başladı. O kadar çok animasyon yaptım ki şu an düşününce diyorum herhalde asosyal bir çocukmuşum. Git çık dışarı, top oyna, arkadaşlarını döv. Gerçi dövme kısmını yapıyordum arada! Yani bilgisayar insanda stres yapıyor tabii. Bazen okul arkadaşlarıma paldır küldür girişiyordum! 80’li yıllardan anlatmaya kalksam "Napoleon Dynamite" tarzı bir film senaryosu çıkabilir. O yüzden artık kısa kesiyorum.

Canlandırma yapmaya ne zaman başladınız?

Amiga 500’e ağabeyim ram almıştı. İşte o zaman, sanırım 1988 gibi… Ondan önce Deluxepaint’te 2’den fazla frame açamıyordum. Ram’in yardımı ile 100-200 karelik animasyonlar yapabildim.

80’lerle 90’ları karşılaştırsanız... Önümüzdeki on yılın hangisi gibi geçmesini isterdiniz?

90’ların sonu gibi. Mimar Sinan yılları yani… İnsan ne kadar okul yıllarından uzaklaşıyorsa o kadar özlemeye başlıyor galiba. Enteresan. Ama tekrar dönüp okula devam eder misin desen, allah korusun derim.

Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi’nin Grafik bölümünden mezunsunuz. Okulunuzdaki ve Türkiye’deki sanat eğitimini nasıl değerlendiriyorsunuz? Sizce sanat öğretilebilir mi?

Tabi ki öğretilebilir. Herkes sanatçı olabilir, bunu hep söylüyorum. Herkes sanatçı olabilir ama başarılı veya dahi olamaz. Sokaktan simitçiyi çevir, koy önüne çıplak bir kadın, çiz bunu de, 100 defa de… Yüzüncüde epey güzel bir resim çıkar. Ama olay o yüzüncüyü çizerken de birinciyi çiziyormuş kadar heyecan duymak zaten. Ama tabii ilk 3-5 resim nasıl olur bilmiyorum. O, simitçiye ve çıplak kadına bağlı.

Kişisel projeniz Fistik.com’da yayınladığınız çizgi filmler büyük ilgi gördü, Karate Kamil karakterinin replikleri insanlar arasında espri konusu oldu. Karate Kamil’i nasıl yarattınız?

O sıralarda Artnet Animasyon’da çalışıyordum. Haluk adında bir arkadaşım vardı. Japon çizgi filmleri hastası. Japonca çizgiromanlar okurdu, tahta kılıçlarla arkadaşlarıyla savaşırdı, tipi de hafif japona benziyordu. Bir gün Haluk müzik dinlerken bir bakayım ne dinliyor dedim, kulaklığını taktım kulağıma. Haluk Japon çizgifilmlerinin sonunda ince sesli Japon kadınların söylediği şarkılar vardır ya, hani uzaktan kumandayı ararsın hemen kanalı değiştirmek için, işte onlardan birini dinliyordu!

O anda kafamda Karate Kamil belirdi. Karate Haluk olamayacağından Kamil oldu. Zaten Türk karakteri öyle bir karakter ki, Türklük dışında bir şeyin içine koyunca hemen komik oluyor. Ben de birçok karikatürist gibi ondan faydalandım. Karate Kamil’e 3 senedir elimi bile süremiyorum, ama günü gelecek bu karakter de tekrar canlanacak. Bakalım ne zaman, onu bilmiyorum.

Karate Kamil 4’te yönetmen asistanlığını David Fincher’ın yaptığını biliyoruz :) Görsel anlayış olarak değerlendirdiğinizde en yetenekli film yönetmeninin kim olduğunu düşünüyorsunuz?

David Fincher çok iyi. Kendisi ile Zodiac Killer filminde çalışma fırsatım oldu (!) Karate Kamil’e onun ismini geyik olsun diye yazmıştım. Yazarken kendisi ile çalışacağımı hiç zannetmiyordum ama Blur, filmin canlandırmalı storyboard işini almış. Bana da o filmden birkaç karakter modelleme işi verdiler. Böylece benim de David Fincher ile çalışma fırsatım oldu.

Bu adamın dışında Brad Bird, Telly Gilliam, Tim Burton, Miyazagi, Jim Jarmusch örnek aldığım yönetmenler.

Okuldan sonra Amerika’ya gittiniz ve New York’taki FDG Film Stüdyoları’nda çalıştınız. Sonraki 10 ayınızı Check Six ve 3Dme’de geçirdiniz. Halen 2002 Kasım’ında girdiğiniz Blur Stüdyoları’nda çalışıyorsunuz. Çok kısa sürede müthiş bir ilerleme kaydettiniz. Bize Amerika maceranızın başlangıcından söz eder misiniz?

Büyük ağabeyim Amerika’ya benden 3 yıl önce gitti, ben de onun yanına gidip iş aramaya başladım. Demoreel’ımı sağa sola yolladım, sonra Manhattan’daki FDG film stüdyosu benim visama sponsor oldu ve işe başladım. New York hiç sevdiğim bir yer değil. Uçakla üstünden geçmek çok zevkli ama içinde yaşamak rahatsızlık verici. Sonra Los Angeles’taki Check Six Studio çalışmalarımı gördü ve oraya girdim. Los Angeles’ta araban ve ehliyetin yoksa tam bir kabus yaşıyorsun. Ama o işleri hallettikten sonra çok güzel bir şehir. Check Six’te Playstation 2 için yapılan oyunlarda çalıştım, ama oyun sektörü bana pek cazip gelmedi. Realtime 3D’de çok fazla kısıtlama var. Çıkan sonuç da dünyanın en iyi oyununda bile film kadar iyi değil.

Demomu tekrar hazırlayıp Blur’a verdim. 3-5 sokak uzaklıktaydı, yürüyerek kasedi bıraktım, öbür gün cevap geldi ve iki hafta sonra çalışmaya başladım. Yaklaşık 3 senedir de orada çalışıyorum.

Blur’da Activision için Örümcek Adam karakteriyle ilgili çalıştınız, Playdoh’a karakter modellediniz, Sünger Bob için canlandırma yaptınız. Bütün bu büyük işlerin arasında sizi en çok keyiflendiren hangisi oldu?

Bunların arasında en keyif vereni Örümcek Adam oldu. Zevkli bir projeydi.

Şu an 28 yaşındasınız ve Amerika’nın en büyük animasyon stüdyolarından birinde çalışıyorsunuz. Gelecekten beklentileriniz ve hayattaki en büyük amacınız nedir?

Daha iyi seviyeye gelip daha iyi filmlerde çalışmak diyebilirim. Ama belli bir doygunluğa ulaştıktan sonra kendi grubumu oluşturup kendi filmlerimi yapmayı da istiyorum.

Bak Dergisi’nin ikinci sayısının konusu "beyaz". Bu sözcük size neyi çağrıştırıyor?

Beyaz deyince bu 10 senedir aynı esprileri yapan ama hala da komik olmayı başaran şovmenin dışında beyaz sayfa geliyor aklıma. Beyaz sayfa çok güzel bir şey, yeni bir çizime başlamanın heyecanı var. Müthiş bir çizim yapabileceğini düşünüp başlayıp, sonra ‘olmadı’ deyip buruşturup attıktan sonra yeni bir beyaz sayfa daha. Heyecan verici bir şey, güzel bir şey, ama siyah kadar karizmatik değil...

Siyah üzerine beyazla çizim yapmak da güzel bir şey. O zaman ışığı çiziyorsun. Ama beyaz üstüne siyahla çizmek, gölgeleri çizmek aslında...