Ian Francis

Painter / Bak 12
www.ifrancis.co.uk

English

Türkçe

You say that the modern life is a great inspiration for your art. How and in what ways do you use the modern life in your creations? What are the advantages and side effects of it for the people of our time? Would you prefer living in another period of the history or are you exactly happy, here in 2008? :)

I'm fascinated by modern life, for me artwork is a way of exploring what it's like to be alive right now, and trying to make some sense of the world.

Something that I've realised about my own life is that a lot of it is based on second hand sources (internet/film/books etc.) rather than things I've actually physically experienced. I love being able to readily access information on all kinds of things from around the world, I love the fact that I can find photos of people from the 1920s now probably more easily than I could have done back then, but at the same time I think seeing so much stuff through lenses and screens leaves me feeling isolated and detached, even when I don't immediately realise it.

I can remember when I was at school being told that you should write or make artwork about things you know, which made sense but used to frustrate me, probably because I didn't have a lot of direct experience. It feels more natural for me to make my work about the internet, about photos and films and books - my first hand experience is of second hand experience.

If I had to pick another period of history, it would probably be the 1920s, to me that decade seems to have a lot of parallels with today. The idea of a society that's beautiful but teetering on the edge of collapse is something I'm obsessed with.

I think if you look at writing etc. from previous periods in history, a common theme is people believing they live at a time of great change, but I really feel right now there's so much potential for things to go either well or badly, and arguably so little chance of them continuing as they are. For me these first years of the new millennium feel so different to growing up as a teenager in the 90s - there seemed to be a feeling back then that everything would basically stay the same forever. When you look at things now like environmental change, population growth, peak oil and other resource depletion problems, the accelerating pace of technological development particularly in computers and medicine. For better or worse, it's difficult to see things staying the same.

You are using mixed media in your beautiful and inspiring artworks. From acrylic paint to photographs, charcoal to some textures, you are combining many tools and diciplines to create your stunning style. You are a real master for creating unique compositions with big spaces which allow the works to breathe. When and how did you decide to work this way?

I used to work far too realistically (arguably I still do). I found that using different media and techniques forced me away from that, and helped me concentrate on what I was trying to say with the artwork. I've fundamentally switched the way I make artwork a lot of times over the past 10 years - I've switched from drawing with pencil, to mixed media paintings, to experimenting with photocopiers, to using photoshop and now back to mixed media paintings. I think switching approaches has really helped me, I've picked up new things from each different way of working but it also helped me focus on the content of the work. It was difficult at first going from using Photoshop to working by hand again, but I'm really enjoying physically painting at the moment. it's a learning experience and I have a lot of improving to do, but it's fun.

Compositionally I try to work on the idea of creating focus and space, I tend to be interested in how people relate to their surroundings, so it's almost trying to balance the focus of portraiture vs. creating space. I think sometimes at the moment some of my paintings are too busy, I have to work at taking out elements once the painting's starting to take shape. I try to get the different media to play off of each other and work together, to use whatever's most natural for the type of mark I'm trying to create.
A lot of the elements of my work aren't particularly original, I owe a huge debt to the artists who have gone before me. I take elements from loads of different artists, contemporary and historical, I try not to spend too much time looking at any one person's work because I either end up copying it or trying so hard to avoid copying it that it cramps my style. About a year after I graduated I decided to actually spend a couple of years not looking at other people's artwork to give myself time to focus on what I was doing. I love looking at work by photographers and film makers, I think sometimes they work harder with angles and compositions than some painters do.

Do you think it's important for the artists to tell something about the world with their works? Should they be more sensitive and do they have a mission to make the life better by showing people the real truth? As a sensitive artist and even an activist, how do you evaluate the future of the world?

I'm not sure for artists generally, but personally I feel it's important for me to try and say something about the world through my work, or maybe rather explore how I feel about it. I'm more interested in trying to make sense of all the things that I see through painting rather than telling people what they should think. I don't even know how you'd begin to fix the world.

I think the future of the world is fascinating. There seem to be so many things that could either go very well or very badly. At either extreme, people born now could theoretically live indefinitely, or "first world" society could collapse within the next 10-20 years. For all the criticisms I have of our society, I am entirely a product of it; I'll be the first to die if the revolution finally shows up.
Either which way, I'm really interested to see what happens next.

What do you think about the September 11? George W. Bush says; "This young century will be liberty's century" for the 21th century. Do you think it's possible with politicians like him? How do you define Mr. Bush with 3 words or 1 sentence?

I think September the 11th was a tragedy. I think sometimes even now I still find it hard to really take it in, to understand that it actually happened. Events like 9/11, the bombings of Hiroshima & Nagasaki, and the firebombing of Dresden horrify me, because I can sit here and read about them and look at all the pictures, but I'm so safe and detached from it it's almost impossible to comprehend that these things were real, and happened to real people.

As for George W Bush, I think he's been a terrible president for a country that deserves and desperately needs a good leader. I think sometimes the desire to oversimplify things leads us to focus on the leader, when really it's about the organisation as a whole. How you go about changing an entire administration I have no idea. I think it's good to see that people have reacted against it over the years, although it's taken a long time and a lot of the damage which has been done will take a long time to fix. It's frustrating sometimes how slowly things like this change, but I don't think that's any reason to stop trying.

Music is a big part of your life. In what ways does it affect your working process and creations? Not an easy question but, which band or artist is your all-time favorite?

Heh, that's tricky. I think my all time favourite band is still probably Portishead, I saw them play live a few months ago at All Tomorrow's Parties and they were fantastic. I'm really looking forward to their new album, which I think finally comes out this month. If I had to pick one band though to listen to for, say, a whole day, it would probably be Godspeed You! Black Emperor. Music plays a big part of the creative process for me, when I'm painting and listening to music on my headphones and drinking a bit, something about it just feels perfect.

We know that you are interested in cinema and you mostly prefer independent movies. What do you think about Hollywood style? Which directors do you find closer to yourself in terms of visual comprehension?

I love David Lynch's and Akira Kurosawa's films, I think they're fantastic. Recently I've also loved Hiroshima Mon Amour and Last Year in Marienbad by Alain Resnais, I find films like this really inspiring, both conceptually and visually. I should point out that they're "closer" to me only in the sense that I steal from them mercilessly.

I'm still not sure what I think of Hollywood films. it's a love/hate relationship. There's something I find fascinating about trashy, low culture. Maybe it's because with all the opportunity and wealth in the world, this is what we do with it. In some ways I can't believe how bad it is, but maybe it's as good as anything else.

If you had a chance to go back in time and visit an artist's studio, who would you like to be with and what would you talk to him or her?

Not sure. maybe Egon Schiele? I think it would be interesting, I love his work and to me he's someone who feels very contemporary in many ways. It would be interesting to actually experience what life was like then and see how he fitted in to the time. I have no idea what we'd talk about, probably pretty girls. I don't know whether I'd tell him he was going to die soon.

Theme of the 12th issue of Bak Magazine is "Red". What does this word mean to you? If you are asked to pick a color for David Lynch movies, would it be red, or what?

Red's a great colour. yeah, I guess red would be a good colour to describe David Lynch's films. I tend to think of colours more in terms of combinations of colours, how they fit with other colours, rather than by themselves.

To me red is a warm, vibrant colour, which is positive, but also it's the colour of violence and blood, as opposed to blue which is calm and quiet but also cold. Maybe it's all part of the same thing, if you view life as being essentially heat and activity and struggle, of which violence is a natural part, against cold and stillness and death. I think I read that in China red is a lucky colour. Let's go with red as meaning good luck.

Modern yaşamın sanatınız için büyük bir ilham kanyağı olduğunu söylüyorsunuz. Modern yaşama, eserlerinizde nasıl ve ne şekilde yer veriyorsunuz? Çağımızın insanları için bunun ne gibi avantajları ve yan etkileri var? Bugün, 2000’li yıllarda yaşıyor olmaktan memnun musunuz, yoksa tarihin başka bir döneminde yaşamayı tercih eder miydiniz?

Modern yaşam beni büyülüyor. Benim için sanat eseri yaratmak, yaşamanın nasıl bir şey olduğunu keşfetmenin ve dünyayı anlamanın bir yolu...

Yaşantım üzerine düşündüğümde, onun, fiziksel olarak deneyimlediğim şeylerden çok, ikinci el kaynaklardan beslendiğini söyleyebiliyorum. İnternet, filmler, kitaplar gibi... Dünyanın her yerindeki her türlü bilgiye kolayca ulaşabilmeye bayılıyorum. 1920’lerde yaşayan insanların fotoğraflarını rahatlıkla bulabilirim. Ancak aynı zamanda bu kadar çok şeyi lenslerin ve ekranların arkasından görüyor olmanın da insanı dünyadan uzaklaştırdığını hissediyorum. Farkında olmadığım zamanlarda bile...

Okuldayken bana, bildiğin şeyleri yazmalı, bildiğin şeylerin resimlerini yapmalısın dendiğini hatırlıyorum. Mantıklıydı belki ama beni hayalkırıklığına uğratırdı. Sanırım çok fazla doğrudan kazandığım tecrübe olmadığı için... Çalışmalarımı internet, fotoğraflar, filmler ve kitaplar üzerine yapıyor olmam sanırım çok doğal. Birinci el tecrübelerim, ikinci el tecrübelerden geliyor.

Tarihten farklı bir dönemi işaret etmem gerekirse 1920’leri seçerdim. O dönemin, günümüzle önemli paralellikler taşıdığı kanısındayım. Güzel ama yıkılmamak için zor dayanan, sallantıdaki toplum fikri beni çok etkiliyor.

Tarihteki geçmiş dönemlerin yazılarına ve benzer şeylerine baktığımızda, insanların hep içinde bulundukları zamanda büyük bir değişimin yaşandığına inandıklarını görüyoruz. Oysa bugün, her şeyin iyiye veya kötüye gidebilme potansiyelinin olduğunu ve çok azının, olduğu gibi devam edebileceğini farketmek mümkün. Bana göre, yeni milenyumun bu ilk yıllarında genç olmak, 90’larda genç olmaktan çok farklı. Onlar sanki her şeyin aynı olduğunun ve aynı kalacağının hissedildiği dönemlerdi. Bugüne baktığınızda; çevresel değişimler, nüfus artışı, petrol ve diğer kaynakların tükenmeye başlaması sorunu, bilgisayar ve tıp teknolojilerindeki gelişmelerin yükselen hızı... İyi ya da kötü, bugün bir şeylerin aynı kaldığını görmek pek de kolay değil.

Birbirinden güzel ve etkileyici çalışmalarınızda karışık teknik kullanıyorsunuz. Göz alıcı tarzınızı yaratırken akrilik boyadan fotoğraflara, kömür kalemlerden dokulara, birçok araç ve tarzı bir araya getiriyorsunuz. Eserlere nefes aldıran büyük boşlukların da içinde bulunduğu o özgün düzenlemeleri yaratma konusunda gerçek bir ustasınız. Bu şekilde çalışmaya nasıl ve ne zaman karar verdiniz?

Eskiden çok daha gerçekçi çalışırdım (Şimdi de bir anlamda öyle olduğu söylenebilir). Daha sonra çeşitli alan ve tekniklerin; beni ondan uzaklaştırdığını ve resimle anlatmak istediklerime konsantre olmama yardım ettiklerini keşfettim. Geçen 10 yılda çalışma yöntemlerimde birçok büyük değişikliğe gittim. Kurşun kalem çiziminden karışık teknik resimlere, fotokopilerle deneyler yapmaya, Photoshop kullanarak çalışmaya ve son olarak yeniden karışık tekniğe... Bu dönüşümlerin bana gerçekten çok yardımcı olduğunu düşünüyorum. Her birinden farklı şeyler aldım, en önemlisi de bir işin içeriğine odaklanmayı öğrendim. Önceleri Photoshop’tan elle çizime dönmek zor oldu, ama şu an fiziksel olarak resim yapıyor olmak bana gerçekten büyük keyif veriyor. Bu öğrenilen bir tecrübe ve birçok geliştirme yolu mevcut, ama çok da eğlenceli.

Kompozisyon konusunda ise odak ve boşluk yaratmaya çalışıyorum. İnsanların çevreleriyle ilişkilerine dikkat ediyorum. Dolayısıyla bu noktada figürler ile boşluklar arasındaki dengeyi kuruyorum. Bazı resimlerime baktığımda onların biraz fazla yoğun olduklarını görüyorum. Bazı öğeleri çıkarmak gerektiğini düşünüyorum. Öyle olduğunda resimler gerçek anlamda şekillenmeye başlıyorlar. Yaratmak istediğim tarza en uygun görselliği elde etmek için farklı alanları bağımsız veya birbiriyle ilişkili şekilde kullanıyorum.

Çalışmalarımdaki birçok öğe özgün değil. Doğrusu benden önceki sanatçılara çok şey borçluyum. Çağdaş veya eski birçok sanatçıdan çok fazla şey aldım. Başka bir sanatçının çalışmasına uzun süre bakmaktan kendimi uzaklaştırmaya çalışıyorum. Çünkü sonunda ya ona benzer şeyler yapıyorsunuz, ya da onun tarzından kopmak için büyük çaba harcamanız gerekiyor. Okuldan mezun olduktan yaklaşık bir yıl sonra, birkaç yıl boyunca kimsenin işine bakmamaya ve bu yolla ne yapacağıma odaklanmaya karar verdim. Fotoğrafçıların ve yönetmenlerin işlerini incelemeye bayılıyorum. Bence onlar bazen açılar ve yerleştirmeler konusunda birçok ressamdan daha çok çalışıyorlar.

Sizce sanatçıların, işlerinde dünya ile ilgili bir şeyler söyleme sorumlulukları var mı? Daha duyarlı olmak ve insanlara gerçek doğruları göstererek hayatı daha iyi kılmak gibi bir görevleri var mı? Siz, duyarlı bir sanatçı, hatta belki de bir eylemci olarak, dünyanın geleceğini nasıl değerlendiriyorsunuz?

Sanatçıların geneli için geçerli olmayabilir, ancak ben, çalışmalarımda dünya ile ilgili bir şeyler dile getirmeyi, en azından hissettiklerimi yansıtmayı önemli buluyorum. İnsanlara ne düşünmeleri gerektiğini anlatmak yerine bunu resimlerimle yapmayı tercih ediyorum. Doğrusu dünyayı daha yaşanabilir kılmak için çalışmaya nasıl başlanacağı konusunda bir fikrim bile yok.
Bence dünyanın geleceği büyüleyici... Birçok şey; ya çok iyiye, ya da çok kötüye gidecekmiş gibi görünüyor. Her iki aşırı uçta da insan bir şekilde yaşamanın yolunu bulacak. Yoksa dünyadaki ilk toplum, sonraki 10-20 yıl içinde yok olup giderdi. Toplumumuza yönelttiğimiz tüm eleştirilere rağmen, ben onun bir ürünüyüm. Sonunda devrim kendini gösterirse ilk ölen de ben olacağım.
İyi ya da kötü, olacakları görmeyi ilgiyle bekliyorum.

11 Eylül ile ilgili neler düşünüyorsunuz? George W. Bush şöyle diyor; “Bu genç yüzyıl, özgürlüğün yüzyılı olacaktır.” Sizce bu söylem, böyle politikacılarla gerçek olabilir mi? Bay Bush’u üç sözcük veya bir cümleyle nasıl tanımlarsınız?

11 Eylül’ün bir trajedi olduğunu düşünüyorum. Bugün bile hala, o gün gerçekten ne olduğunu, ne yaşandığını algılamakta güçlük çekiyorum. 11 Eylül gibi, Hiroshima ve Nagasaki’deki bombalamalar gibi, Dresden gibi olaylar beni korkutuyor. Çünkü ben burada oturup, bu olaylarla ilgili bilgileri okuyup, resimlerine bakıyorum. Güvendeyim ve olaylardan uzağım. Bu halimle, bu ürkütücü şeylerin gerçekten olduğuna ve insanların bunları gerçekten yaşadıklarına akıl erdiremiyorum.

George W. Bush, iyi bir lideri hak eden ve ona şiddetle ihtiyacı olan bir ülke için korkunç bir başkan. Sanırım bazı şeyleri gereğinden fazla yalınlaştırma alışkanlığımız, odak noktamıza liderleri yerleştiriyor. Oysa asıl konu, organizasyonun tamamı... Bir yönetimi tamamen nasıl değiştirirsiniz, hiçbir fikrim yok. Ancak bana kalırsa, her ne kadar uzunca bir süre geçmiş ve onarılması uzun zaman alacak hasarlar meydana gelmiş olsa da, insanların bunu görmesi ve tepki geliştirmesi yararlı oldu. Böyle şeylerin değişmesi malesef hayal kırıklığı yaratacak derecede yavaş işleyebilir fakat bence bu denememek için bir sebep değil.

Müziğin, yaşamınızda önemli bir rolü var. Müzik, çalışma sürecinize ve eserlerinize nasıl etki ediyor? Pek kolay bir soru olmamakla birlikte, hangi şarkıcı veya grubu bir numaralı favoriniz olarak gösterebilirsiniz?

Heh, kurnaz bir soru. Sanırım bir numaralı favorim hala Portishead. Onları birkaç ay önce All Tomorrow’s Parties’de canlı olarak izledim ve gerçekten harikalardı. Yeni albümlerini sabırsızlıkla bekliyorum, sanırım bu ayın sonunda çıkacak. Şarkıları bütün bir gün dinlenebilecek bir grup söylemem gerekirse, Godspeed You! Black Emperor diyebilirim. Müzik, yaratım sürecimde büyük rol oynuyor. Resim yaparken kulağımda kulaklıklarım varsa, birkaç yudum da bir şeyler içmişsem kendimi kusursuz hissediyorum.

Sinemayla da yakından ilgilendiğinizi ve çoğunlukla bağımsız filmleri tercih ettiğinizi biliyoruz. Hollywood tarzıyla ilgili neler düşünüyorsunuz? Hangi yönetmenleri görsel bakış açınıza daha yakın buluyorsunuz?

David Lynch ve Akira Kurosawa filmlerini seviyorum. Bence muhteşemler. Son olarak Alain Resnais’in “Hiroshima Mon Amour” ve “Last Year in Marienbad” filmlerini izledim. Bu tür filmleri hem kavramsal, hem de görsel açıdan gerçek anlamda ilham verici buluyorum. Şunu söylemeliyim ki, kendime “daha yakın” hissettiklerim, acımasızca çaldıklarımdır.

Hollywood filmleriyle ilgili ne düşündüğümü hala bilmiyorum. Sevgi – nefret ilişkisi gibi bir şey... Değersiz, alt kültüre dair bulduğum etkileyici bir şey bu. Belki de dünyadaki tüm bu fırsatlar ve zenginlikler yüzünden böyleyiz. Bu kadar kötü olduğuna inanamıyorum ama belki o da her şey kadar iyidir.

Zamanda yolculuk yapma ve bir sanatçının stüdyosunu ziyaret etme şansınız olsaydı kimi seçer ve ona neler söylerdiniz?

Emin değilim. Belki Egon Schiele. İşlerini çok severim ve bana göre birçok yönden çok çağdaş biridir. O dönemdeki yaşamı deneyimlemek ve onun kendini zamana nasıl uydurduğunu görmek ilginç olurdu. Nelerden bahsedeceğimiz konusunda pek bir fikrim yok, muhtemelen güzel kızlardan... Ayrıca ona yakında öleceğini de söyler miydim bilmiyorum.

Bak Dergisi’nin 12. sayısında konumuz “Kırmızı”. Bu sözcük size neleri ifade ediyor? David Lynch filmlerinin ne renk olduğu sorulsaydı yanıtınız kırmızı olur muydu?

Kırmızı harika bir renk. Ve evet, sanırım David Lynch’in filmlerini tanımlamak için seçilebilecek en iyi renklerden biri de o. Ben daha çok renkleri, tek başlarına değil, diğer renklerle ilişkilerini ve uyumlarını düşünerek değerlendiriyorum.

Benim için kırmızı; sıcak ve canlı gibi olumlu sıfatlarının yanısıra, şiddet ve kan gibi olumsuz şeyleri de ifade eder. Mavinin bir yandan dinginliği, diğer yandan da soğukluğu hissettirdiği gibi... Belki de hepsi, aynı şeyin parçaları... Hayatta da; soğukluğun, dinginliğin ve ölümün karşısında sıcaklık, hareketlilik ve mücadele vardır. Çin’de kırmızının şans rengi olduğunu okumuştum. Biz de kırmızıya o rengi yükleyerek devam edelim.