Gottfried Helnwein

Painter / Bak 05
www.helnwein.com

English

Türkçe

Theme of our 5th issue is "Game". Do you remember the games you played when you were a child?

In my memory the times of my early childhood were dark and silent. Nothing much happened. There were no colors, no songs, no laughs. It was Vienna after the great war - a truly depressing place then. The only toy I remember in my infant-limbo was a red Teddy bear that my grandma had made for me. Although I kind of liked this mute and ugly little guy and I was holding him tight all the time , his expression was that of somebody that just had a lobotomy and seemed far too sad to play any games.

All that changed one day suddenly when I opened my first Donald Duck-comic book and I entered the sacred territory of Duckburg - and for the first time in my life I saw color and I realized that I was in a world of wonders and miracles - without boundaries and with infinite possibilities.

When I joined tycoon Scrooge Mc Duck diving with him into his enormous pile of money, burrowing through it and tossing it up and let it hit us on the heads - I was playing for the first time - and that was the day I was born.

In the near past, television programs and comics for children were much more innocent. Softer drawings and classical music were accompanying their good times. However, now, war and violence are the only themes of these kinds of programs.

We are living in the age where materialism has finally triumphed. The world has been purged of fairies, elves, witches, angels, enchanted castles and hidden treasures. - Dreaming and fantasizing is nowadays considered chemical imbalance in the brain of the child.

For reasons of national security there are no realms of imagination anymore in which to escape - children are held in the merciless headlight of the adults level-headed, common-sense-madhouse: It's the world of stock-markets, war, rape, pollution, television-moronism, prozak, prison-camps, miss universe-competitions, genetic engineering, childpornography, Ronald McDonalds, mental hospitals and torture.

You prefer communicating with children instead of adults. You say everything is possible in their worlds and there are no limitations to their imaginations. This is a great power that we will never have again. Do you want to go back to your youth sometimes? If you have chance to do that with your present knowledge, what kind of changes would you make in your life?

Actually I never succeeded in growing-up completely. I never managed to get rid of my child-like naiveté and amazement about this strange world around me. My life so far was mainly a succession of mistakes and stepings into piles of dog-shit, but I always tried to learn from my faux pases, and if I could start all over again, there are lots of things that I would do totally different. Primarily I wouldn't listen so much to all these important, bloated, self-appointed authorities and "experts" that care so much and mean so well and that run our society. I would trust my own observations and make my own decisions, and I wouldn't waste so much time trying to please everybody.

You are well known especially for the depressing atmospheres you create in your artworks. Additionally, your studio gives the same feelings when we look from outside. Does this mysterious style represent your personality and way of life?

Leonardo said: "The mind of the painter should be like a mirror which always takes the color of the thing that it reflects.." Being a mirror of today's world is a hell of a job. I can't help but reflect some of the stuff that's going on around me: the mutilated little corpses of the children in Irak and Lebanon for example after some "peace-keeping force" blew their brains out with a white-phosphor bomb. Pictures like these that keep flickering over our television- and computer-screens these days. Yes, there is a reverberation of that in my pictures, but it doesn't mean you are seeing the man behind the mirror.

Deep inside I am an italian renaissance-man: I am living in a great house with a big family and many friends: artists, writers and musicians, children, animals and other benign weirdos, surrounded by bucolic landscapes. Our dinners, like in southern Italy, take forever and we discuss philosophy, art, politics and history, play music, recite poems, some of us ride horses and my wife even joins the ancient set-dances in rural pubs.

Sometimes I like to retire to my alchemistic tower to study and read.

Which artists or art movements inspire you while creating your original style?

Carl Barksens universe of Duckburg and the era of"Romanticism" of the late 18th and early 19th centuries in Europe had a deep impact on me. But also Goya, Francis Bacon, E.A. Poe, Arthur Rimbaud, Antonin Artaud, William Burroughs, Bukovski and in music Bach, Mozart, Richard Wagner, the blues, the Rolling Stones, Captain Beefheart to mention a few names on an almost endless list..

As a very talented painter who also takes photographs, what do you think about hyperrealism and why do you prefer that?

I don't really care much about labels and -isms. I am not an art-historian and I am not too much interested in the technical aspects of art.

I am interested in that quality of art that has the power to cause an emotional impact, that can touch and move and startle you, that can set your heart on fire, that can turn your inner world upside down.

Which one is more important in your paintings? Aesthetics or the viewers' feelings?

It's not a question of either. .. or: because in art it's the first that is causing the latter.

Actor and director Sean Penn says "Helnwein is the most important living painter." Not only your collectors and friends, but also people all around the world know you and love your outstanding works. This means Gottfried Helnwein will never die. Does this excite you?

Thanks. You are very kind. But you are right - I will never die and yes, I like it.

Are you interested in movies? If so, which directors and country styles do you find closer to yourself in terms of visual comprehension?

David Lynch, City of Lost Children, One Flew over the Cockoo's Nest, Kubrick, Oliver Stone, Sean Penn, French Cinema, Elia Kazaan, Billy Wilder, Walt Disney... etc.

Imagine that there is a country named Helnwein and you are the owner of it. How would its flag look like? What would be the form of governance? What kind of life would Gottfried Helnwein give to his people?

It would probably be a Pirate flag with a golden (Donald) duck added to it.

The following things would be forbidden in my country: Any form of Military, secret services, mental hospitals, psychiatrists, prisons, stock-markets, genetically engineered food, nuclear power plants, Coca Cola, Mc Donald's, Kentucky Fried Chicken...

Bak Dergisi'nin 5. sayısında konumuz "Oyun". Çocukken oynadığınız oyunları hatırlıyor musunuz?

Hatırladığım kadarıyla benim çocukluğumun zamanları karanlık ve sessizdi. Pek birşey olmazdı. Renkler, şarkılar ve kahkahalar yoktu. Büyük savaştan sonraki Viyana o zamanlar gerçekten depresif bir şehirdi. Boşluktaki çocukluğumdan hatırladığım tek oyuncağım büyükannemim benim için yaptığı büyük kırmızı ayı. Her ne kadar bu sessiz ve çirkin arkadaşı sevip hep yanımda taşısam da, onun ifadesi yeni beyin ameliyatı olmuş ve oyun oynayamayacak kadar üzgün bir insanınkiyle aynıydı.

Bunların hepsi ilk Donald Duck karikatür kitabımı açtığımda aniden değişti. Artık Duckburg'ün kutsal bölgesine girmiştim ve hayatımda ilk kez renkleri görüp harikalar ve mucizeler diyarında olduğumu farketmiştim. Sınırları olmayan ve sonsuz olanaklara sahip bir dünyada...

Varyemez Amca'yla beraber bir para yığınına daldığımız gün - ki bu benim ilk oyunumdu - benim doğduğum gün oldu.

Yakın geçmişte çocuklar için yayınlanan televizyon programları ve çizgi filmler çok daha masumdu. Çocuklara, klasik müzik eserlerinin süslediği daha yumuşak çizgiler eşlik ederdi. Bugün, bu tip programlara savaş ve şiddet içeriğinin hakim olduğunu görüyoruz.

Maddeciliğin sonunda zafer kazandığı bir dönemde yaşıyoruz. Dünya perilerden, cadılardan, elflerden, meleklerden, büyülü kalelerden ve saklı hazinelerden arındı. Hayal kurmak bugünlerde çocukların beyni için kimyasal bir dengesizlik olarak görülüyor.

Milli güvenlik sebebiyle artık kaçacak hayal alanları yok- çocuklar yetişkinlere ait acımasız konularda ve genel bir delilik hali içinde boğuluyor: Dünya artık borsa, tecavüz, savaş, zehirlenme, televizyon-salaklığı, prozak, hapishane kampları, kainat güzeli yarışmaları, genetik mühendislik, çocuk pornosu, Ronald McDonald, akıl hastaneleri ve işkence dünyası.

Siz, yetişkinler yerine çocuklarla iletişim kurmayı tercih ediyorsunuz. Onların dünyasında herşeyin mümkün olduğunu ve hayal güçlerine konulan hiçbir sınır olmadığını söylüyorsunuz. Bu bizim bir daha sahip olamayacağımız büyük bir güç. Siz de bazen gençlik yıllarınıza dönmek istiyor musunuz? Bugünkü birikiminizle bunu gerçekleştirme şansınız olsa hayatınızda ne gibi değişiklikler yapardınız?

Aslında ben hiç tam olarak büyümeyi başaramadım. Hiçbir zaman çocuksu saflığımdan ve etrafımda olan şeylere duyduğum şaşkınlıktan kurtulamadım. Şimdiye kadarki hayatım hatalar ve köpek pisliğine basma silsilesi gibiydi, ama hep hatalarımdan ders almaya çalıştım. Tekrar başlayabilecek olsam tamamen faklı yapacağım çok fazla şey var. Öncelikle her zaman toplumumuzu umursayan çok önemli, şişirilmiş ve ben-merkezci otoriteleri ve “uzmanları hiç dinlemezdim. Kendi gözlemlerime güvenirdim ve kendi kararlarımı verirdim, ve herkesi memnun etmek için zaman harcamazdım.

Sanat çalışmalarınızda, yarattığınız depresif atmosferle tanınıyorsunuz. Ayrıca, dışarıdan bakılınca stüdyonuz da aynı izlenimi veriyor. Bu gizemli durum sizin kişiliğinizi ya da hayat tarzınızı yansıtıyor mu?

Leonardo demiş ki: “Ressamın zihni yansıttığı şeyin rengini alan bir ayna gibi olmalıdır..‿ Bugünün aynası olmak çok zor bir iş. Etrafımda olup bitenleri ister istemez çalışmalarıma yansıtıyorum: Lübnan ve Irak’taki “barış sağlayan bir gücün‿ beyaz-fosfor bombasıyla beyinlerini uçurduğu çocukların cansız bedenleri. Bu gibi kareler televizyonda ve bilgisayar ekranında geçip duruyor son günlerde. Evet resimlerimde bunların yorumları var, ama bu aynanın arkasındaki adamı gördüğünüz anlamına gelmiyor.

İçten içe ben bir rönesans adamıyım: Büyük bir evde geniş bir aile ve bir sürü arkadaşla yaşıyorum: sanatçılar, yazarlar ve müzisyenler, çocuklar, hayvanlar ve manzaralarla çevrelenmiş diğer garip yaratıklar. Akşam yemeklerimiz aynı Güney İtalya’daki gibi, uzun sürüyor ve felsefe, sanat, politika ve tarih tartışılıyor. Müzik çalıyor, şiirlerden alıntılar yapılıyor, bazılarımız ata biniyor ve eşim yerel barlardaki eski danslara bile katılıyor.

Bazen simyacı kulemde emekli olup, çalışmak ve okumak istiyorum.

Özgün stilinizi oluştururken hangi sanatçılar ya da akımlar sizi etkiliyor?

Carl Barksen'in Duckburg evreni ve 18-19. yüzyıl Avrupasındaki"Romantizm" çağı beni çok etkilemiştir. Ayrıca sonsuz listede birkaç isim saymak gerekirse Goya, Francis Bacon, E.A. Poe, Arthur Rimbaud, Antonin Artaud, William Burroughs, Bukovski ve müzikte Bach, Mozart, Richard Wagner, blues, the Rolling Stones, Captain Beefheart.

Fotoğraf da çeken çok iyi bir ressam olarak hiper-gerçekçilik konusunda ne düşünüyorsunuz ve neden bunu tercih ediyorsunuz?

Etiketleri ve -izmleri pek umursamıyorum. Sanat tarihçisi değilim ve sanatın teknik yapısıyla çok fazla ilgilenmiyorum.

Ben sanatın size dokunup, harekete geçirebilecek ve sizde duygusal etkiler bırakabilecek olan gücüyle yani kalitesiyle ilgileniyorum. Kalbinizde yangın çıkarabilen ve iç dünyanızı alt üst eden kısmıyla...

Eserlerinizde hangisi daha önemlidir? Sanatsal estetik mi, izleyicinin duyguları mı?

Bu her ikisiyle de ilgili değil... Çünkü sanatta ilki ikincisinin sebebidir.

Aktör ve yönetmen Sean Penn sizin için "Helnwein yaşayan en önemli ressamdır" diyor. Sadece çalıştığınız kişiler ve arkadaşlarınız değil dünyadaki çok sayıda insan sizin çalışmalarınızı biliyor ve takdir ediyor. Bu Gottfried Helnwein'ın hiçbir zaman ölmeyeceği anlamına geliyor. Bu sizi heyecanlandırıyor mu?

Teşekkür ederim. Çok naziksiniz. Ama haklısınız! Hiçbir zaman ölmeyeceğim ve evet, bu hoşuma gidiyor.

Filmlere meraklı mısınız? Eğer öyleyse, görsel anlayış olarak hangi yönetmenleri ve hangi ülke sinemasını kendinize yakın buluyorsunuz?

David Lynch, Kayıp Çocuklar Şehri, Guguk Kuşu, Kubrick, Oliver Stone, Sean Penn, Fransız Sineması, Elia Kazaan, Billy Wilder, Walt Disney... vb.

Helnwein adında bir ülke olduğunu ve sizin de bu ülkenin sahibi olduğunuzu varsayın. Bayrağı nasıl olurdu? Yönetim şekli neye benzerdi? Gottfried Helnwein insanlarına nasıl bir yaşam sunardı?

Muhtemelen altın renkli Donald Duck içeren bir korsan bayrağı olurdu.

Ve ben ülkemde şunları yasaklardım; ordunun herhangi bir versiyonunu, gizli servisleri, akıl hastanelerini, psikiyatristleri, hapisaneleri, borsayı, hormonlu yiyecekleri, nükleer çalışma alanlarını, Coca Cola'yı, McDonald's'ı, Kentucky Fried Chicken'ı...