Zuhal Koçan

Photographer / Bak 16
behance.net/zuhalkocan

English

Türkçe

As a Turkish artist, you live and work in Denmark. In terms of art environment, people’s perceptions and freedom of expression, how do you compare two countries?

I started expressing myself with photography at the Turkish communities in Turkey and that’s why I’ve travelled a lot to Istanbul besides visiting my relatives. I was only 16 when I travelled alone, but I was lucky that everybody I met took me serious even if I started having a strong passion for photography at a very young age and was always realistic and critical to myself. For me, Istanbul was like food for the soul, and all the people I met in the art-circle helped each other to move forward with their passion. This is what I fell in love with; people were creating an art-pumping heart with their passion in Istanbul, a very strong bond that was so unbreakable, so unique and I knew I would never see this warm connection anywhere else. Turkish people are not afraid to talk about their abilities and talents. In Denmark, people are very introvert and don’t like to talk about their work, and what they feel about it. It’s challenging to be an artist in Denmark, because you know it takes a long time to be acknowledged as an artist. But you also know, you must earn your title, and even when that time comes, people will still keep their feet on the ground. I love this part.

I feel lucky to live in Denmark with a Turkish background. I aim to absorb all the plusses from both cultures, and that really gives the most perfect combination of lifestyle, I can imagine for myself.

You study Architecture in Aarhus. What gave you the motivation of studying in that field?

Everything I am doing today was already obvious in my childhood. My father and grandfather were both very interested in photography and it just felt natural to have a camera in my hand at a young age. And I loved to look in the family albums, filled up with black and white photos, loaded with memories you could look back to. Of course like many others, I considered to study photography, but on the other hand, I didn’t like the idea of letting my abstract and free world getting into a box. I wanted to protect my passion from “schooling” and by letting my style mislead.

My sister is a fashion designer and graphic artist, so I’m raised with a family with big interest to design and fashion. Since I was a little child, I loved to do things by hand and wanted the results to be useful. I designed jewelry, which was sold in a small shop in the little town Fredericia when I was about 14 years old. I’ve always been very interested in design and marketing. I could see myself work with a team where we could develop ideas, realize them and make them useful for other people. The architecture study gives you an insight to know a little about everything. My study really teaches you how to start and develop ideas and how to find solutions to problems.  We learn about space, light, materials and the best thing is, that we have the chance to know people and their environments very close. This supplements my photography much more than you can imagine. As a specific answer to the question: You must be interested in a wide range of everything to be an architect; I am interested in everything about the world, and it inspires me endlessly. It’s a both abstract and realistic study and that gives me the chance to live with my feet between earth and sky; I can dream, but I also want have to be realistic at times. That’s a good combination for a sensible person like me.

If one wants to study fine art, Rome would be a good choice. If it’s classical music, then St. Petersburg must be the one. If the subject is cinema, then everybody would say Hollywood. For a person who wants to be an architect, is Denmark one of the perfect countries to study at? Does Denmark’s architectural value excite you when you are doing your art?

Denmark is absolutely the perfect country to study architecture. I feel lucky that my parents chose to live in Denmark, when they moved abroad. When you talk about architecture and design, one of the first names that will come to your mind are Danish names, such as Arne Jacobsen who is specially known for the complete design of the SAS Hotel in Copenhagen with his functionalistic style, which is a gem of Scandinavian design with its simplicity and minimalism. Another one is Jørn Utzon, who drew the Opera House in Sydney, which is one of the most acknowledged architecture in the world. He is a role model for many architect students, because of his way of thinking and developing ideas.

Generally speaking, the way most Danish architect students are taught to think is very abstract and yet the same time realistic. Scandinavian architecture is known for its minimalism, and I love it. Japan has the same simplicity though the Japanese architects love to experiment much more with terms of space in a more abstract way. The Danish architects are more functionalistic and prioritize the comfort in their minimalistic architecture and design.  I guess that’s why their furniture and design are so popular around the world; they complete design for what people need and what they like to look at.  And Denmark has great spaces, small and large. You can always find your own niche where you can unfold your photographic abilities. Nobody will disturb you. The country is not vertically build up, so mostly you will see flat landscapes, small comfortable spaces or typical Danish homes with a touch of blue colored light in my photos. I like it. Denmark is so natural, so whatever you will photograph will be remarkable and so honest in its context.

Some of your photographs look like they are screen grabs from movies. For certain number of photographers, the starting point of their art is their interest in cinema. They start to think that static images are not enough for them anymore and they start creating film projects. Does that sound familiar to you? In terms of visual comprehension, which movie directors impress you most?

I couldn’t live without the cinema industry. As many other photographers I am very inspired by all the medias used in movies. The movies that are rich on the visual and auditory material make me experience art 3-dimensionally. I typically watch an enchanting movie again within some few days. I love the feeling of getting dragged into another world, where you are free to dream and get inspired. In movies, you’ll get everything served; the score, the expressions, the location, the movement etc. Photography is a limited media and it’s very challenging to engender all those feelings in one single photo. I think that’s why I am still speaking with photography; I’d like to “speak silently” through my photos, so that every single person who watches the photograph can project her/his own auditory world on to it. If I jumped into the video-world, I’d like to make a challenge out of it. I’d like the music to create the direction of photography. That’s why I have a dream about making music videos for creative bands. They have a story I can build up with motion pictures. I guess my imagination is influenced by Tim Burton’s nothing-is-impossible-philosophy, Fatih Akin’s realism and angles, Jean-Pierre Jeunet’s feel-good atmosphere, Quentin Tarantino’s irony and exaggeration, Christopher Nolan’s way of creating excitement, Darren Aronofsky’s haunting scenography and Woody Allen’s symbolism and his interpretation of human beings as desirable creations. They are great inspirations to me, and I love what kind of worlds they create. This symbiosis of feelings they create are projected on my own photography as well.

We know that sometimes the feelings of the artist affect the content of the work. When we look at your photographs, we feel totally different things. While one makes us feel sad, the other makes us laugh. How does the variability of your mood change the direction of your photographs?

At times I have to concentrate on what I really want to recall in the photography that I want to do. But no matter what, my emotions influence my work, every single time I’m out to shoot.

Especially if it’s self-portraiture… I cannot lie to the camera, even my work “ps. I love you” is not a setup. I really cried there.  When I work with people, it just comes naturally to me what to do. Colors evoke certain emotions in me, maybe that’s why I make sad photographs at times; Denmark’s weather is very sad; So cloudy and rainy and yet so silent.

Digital technology replaced the standards of Photography and because of that, we begin to see millions of images that look very similar to each other. Taking a digital photograph and applying effects to make it look old is now a huge trend. There are actions and software to do it with a single click. While technology is hardly working to make the photographs look shiny and flawless, we are trying to get back and have that ‘old look’.

From this point of view, how do you evaluate the future of the visual arts?

The time we live in and all the possibilities that keep on getting innovated makes people more and more impatient. Our fascination for old-fashioned photography will always exist. For some people, it is the whole process of developing the photographs in darkroom that is exciting, and for other people, it is the appearance and the texture of the photographs. I see this technique as a result of a combination of the development of technology and the increasing impatience of people nowadays. Somehow I think it’s very interesting at the same time. Why do people really want their photos to look like they were taken a looong time ago? Is it the colors, the texture or the feeling of the past that they miss? Maybe this action of mixing old and new photography is a new style or “-ism”  that we created for the history of photography. As artists, we don’t have to like everything, but we must accept the wave of a pop-culture that hits us very often.

Besides your personal works, you take very unique and extraordinary photographs of musicians and bands, too. While doing that, you succeed in keeping your own style. Where do you put ‘music’ in your story? Which musician or band would you like most to work with?

There are a certain group of musicians that really move me, and I like to follow these bands’ development. Their story is very important and that’s why I LOVE to work with musicians. They bring their story and I add some salt and pepper to it. I always talk with the bands first and tell them that the photos will have an artistic atmosphere if they choose me to take them, and they are really into it. I am lucky about that. But you will still see very mainstream musician photography in Denmark. I want that to change. Music is art, so why not make more artistic work out of it?

I want to work with bands and musicians with a strong personality. My biggest dream is to work with Radiohead and Grace Jones; I guess I really don’t have to explain why. I’d love to take pictures of the Australian Kimbra, she is such a gorgeous singer and she fascinates me with her voice and stage-art. I’d also love to work with the danish Oh Land – I’ve followed her since her first album and she is so talented and has so much personality. I really believe we could make great things together. I really believe in that. Of the Turkish musicians I would like to work with Nil Karaibrahimgil; she is different from all other Turkish musicians and very very beautiful.

My next big works are for the danish A Friend in London, who is going to represent Denmark at the Eurovision, and for the australian Kimbra. I am really excited about these works.

In a very short amount of time, you took unforgettable photographs, joined prestigious exhibitions, you were featured in the magazines and some other important events. Now, you are also working for your most recent project: ViZU.AL Accessories. Can you tell us about that?

As mentioned before, I designed jewelry when I was about 14 years old, but I never considered making a big deal out of it. I loved the thought that people wore something that I’ve done by hands. In my study, you design a lot, but most of it never gets realized, so I really missed to do something again that someone could wear.
 
It was summer 2010 in Istanbul. I spent my summer holiday getting a check-up by the family doctor, and I really felt out of energy. In addition it was extremely hot outside and I just wanted to stay home and make something useful.

And then it started. I bought material and started designing for about 6 months. Now, my first collection, which was dominated by chains, plastic and leather, is almost sold out. I really look forward to my next collection where I want to use more wood and other raw materials. I want to live up to the name; it has to be visually approaching jewelry and accessories, something people would like to wear. My jewelry differs from unique handmade design to limited design, where I have about 3-5 pieces of each. People who are interested can find the group on Facebook.

You have Architecture, Photography and Fashion Design in your heart. While making plans for the future, how do you set your priorities? When you imagine year 2020, where do you see yourself?

I asked myself that every day. But it’s so difficult to answer so I stop thinking about it. I am a photographer and I’ve been doing this for about 5,5 years now. I will never stop taking pictures and I’ll aim to my goals and dreams with photography. If you ask me what I do best, I’ll answer : “photography” without a doubt. But I love to learn about life. With photographs, I design a slideshow of my life. I love designing and working with people, and that’s why I study architecture. I’m still studying it and it’s a hard study – so much to learn. I get inspired from photography when I make architecture. I want these three things to go along. My life has always surprised me, so I never think about the future. I love enjoying what I am doing in the present. Everything will be alright.

Theme of our 16th issue is ‘City’. What does this word mean to you?

A pattern on canvas created by the constantly changing movement of people.

Bir Türk sanatçı olarak, yaşamınızı ve çalışmalarınızı Danimarka'da sürdürüyorsunuz. Sanat çevresini, insanların sanata bakış açısını ve ifade özgürlüğünü baz aldığınızda, Danimarka ile Türkiye arasında ne gibi benzerlikler ve farklılıklar görüyorsunuz?

Kendimi fotoğrafla ifade etmeye Türkiye'de başladım. Aile ziyaretlerimin dışında, yalnızca fotoğraf çekmek için de birçok kez İstanbul'a gittim.

Yalnız seyahat etmeye başladığımda henüz 16 yaşındaydım. Çok genç olmama rağmen tanıştığım insanlar bana yetişkin bir birey gibi, ciddiyetle yaklaştılar. Bu açıdan şanslı olduğumu söyleyebilirim.

Bence İstanbul, ruhun besini gibi… Sanat çevresinde tanıştığım bütün insanlar, tutkularıyla ilerledikleri bu yolda birbirlerine destek oluyorlar. Beni İstanbul'a aşık eden işte bu… Kalpleri sanat için çarpan insanlar, şehrin beslediği tutkularıyla, asla koparılamayacak, çok güçlü ve sıcak bağlar oluşturuyorlar. Böylesini başka hiçbir yerde görmedim.

Türkler, yeteneklerinden bahsetmekten korkmuyorlar. Danimarkalılar ise oldukça içlerine kapanıklar… Yaptıkları iş ve onun hakkında ne düşündüklerine dair hiçbir şeyden bahsetmeyi sevmiyorlar. Danimarka'da 'sanatçı' olmak bir hayli zor. Çünkü o sıfatla anılmanız için aradan çok uzun bir zamanın geçmesi gerektiğini farkediyorsunuz. Tabi bir yandan da, böylesine önemli bir değeri 'kazanmanız' gerektiğini öğreniyorsunuz. O aşamaya gelmiş insanların bile ayakları yere basıyor. İşin bu kısmını seviyorum.

Türk altyapısıyla Danimarka'da yaşıyor olduğum için şanslıyım. Her iki kültürün de artılarını harmanlayarak, kendim için hayal ettiğim, mükemmel birleşimi oluşturmaya çalışıyorum.

Aarhus School of Architecture'da Mimarlık okuyorsunuz. Sizi bu alana yönelten en büyük etken nedir?

Aslında bugün yaptığım her şey, çocukluk yıllarımdan belliydi. Hem babam, hem de dedem, fotoğrafçılığa çok meraklı oldukları için, fotoğraf makinesiyle oynamak benim için alışılageldik bir şeydi. Ayrıca birbirinden güzel siyah beyaz fotoğraflarda onca anıyı saklayan aile albümlerine bakmaya da bayılırdım. Tabi ben de birçok insan gibi fotoğraf okumayı düşündüm, ama diğer taraftan, soyut ve özgür dünyamı bir kutunun içine sokmayı da istemedim. Yani tutkumu, 'eğitimden' korumaya karar verdim ve tarzımın, gitmek istediği yola gitmesine izin vermeyi tercih ettim.

Bu arada kız kardeşim de moda ve grafik tasarımcısı… Tasarıma ve modaya yakın bir ailenin içinde büyüdüm. Küçüklüğümden beri ellerimle bir şeyler yaratmayı ve onları işe yarar kılmayı çok sevdim. Henüz 14 yaşındayken tasarladığım takılar, Fredericia kasabasında yer alan küçük bir mağazada satılmıştı.

Bunların dışında tasarımın 'pazarlama' kısmına da hep yakın oldum. Kendimi, içinde bulunmaktan keyif aldığım, birlikte kullanışlı ve akıllıca fikirler ürettiğimiz bir ekibin içinde görebiliyorum.

Mimarlık eğitimi insana neredeyse her konu hakkında küçük şeyler öğretiyor. Kısaca özetlemek gerekirse aldığım eğitim sayesinde; fikir üretmeye başlamayı, onu geliştirmeyi ve sorunlara çözüm bulmayı öğrendim. Boşluğu, ışığı, malzemeleri tanıdım, insanlarla bir arada olup onların içinde bulundukları mekanları yakından gördüm. Bu durum, fotoğrafçılığıma hayal bile edemeyeceğiniz ölçüde katkı sağladı.

Sorunuza net bir yanıt vermem gerekirse şöyle söyleyebilirim; mimar olabilmek için, çok geniş bir yelpazede, hemen hemen her şeyle ilgileniyor olmalısınız. Ben, dünya ile ilgili her şeye ilgi duyuyorum ve bu bana sonsuz ilham veriyor. Toprak ve gökyüzü arasında, kendi ayaklarınız üzerinde yaşamayı, hayal edebilmeyi, zaman zaman da gerçekçi olmayı gösteriyor. Duyarlı biri için harika bir kombinasyon…

Resim okumak isteyen biri için Roma, klasik müzik eğitimi almak isteyen biri için St. Petersburg ya da sinema öğrenmek isteyen biri için Hollywood, çok doğru ve anlaşılır tercihler olabilir. Peki bir mimar ya da mimar adayı için Danimarka nasıl bir ülke? Yaşadığınız yerin mimarisi ve şehir planı, günlük yaşantınızda ve fotoğraf sanatını icra ederken sizi heyecanlandırıyor mu?

Danimarka, mimarlık okumak için tek kelimeyle mükemmel bir ülke. Ailemin yaşamak için Danimarka'yı seçmiş olması benim için büyük bir şans. Mimarlık ve tasarımdan bahsedildiğinde, akla ilk gelen isimlerden birçoğu Danimarkalıdır. Sadelik ve minimalizmle harmanlanmış İskandinav tasarım anlayışını, işlevsellikle bir araya getirerek Kopenhag'daki SAS Hotel'i tasarlayan Arne Jacobsen buna güzel bir örnek olabilir. Sonra, dünyanın en önemli mimari eserlerinden biri olan Sydney'deki Opera Evi'ni çizen Jørn Utzon var. Düşünme şekli ve yaratıcı fikirleriyle birçok mimarlık öğrencisinin örnek aldığı bir sanatçıdır.

Genel olarak ele alırsak, Danimarkalı mimarlık öğrencilerinin gördüğü eğitim, bir yanıyla çok soyut, ancak aynı zamanda da oldukça gerçekçidir. İskandinav mimarisi, benim de hayranı olduğum minimalist çizgileriyle tanınır. Japonya'da da aynı sadeliğin olduğundan söz edebiliriz, ancak onlar daha çok şey deneyimler ve boşluk kavramını çok daha soyut biçimde kullanır.

İşlevselliğe daha çok önem veren Danimarkalı mimarlar, minimalist mimari ve tasarım anlayışının içinde konfor kavramını öncelikli olarak değerlendirirler. Yani hem insanların bakmaktan keyif alacağı şeyler tasarlarlar, hem de bu ürünlerin kullanışlı olmasının gerekliliğini ön plana çıkarırlar. Sanırım eşyalarının ve tasarımlarının dünya çapında bu denli popüler olmasının altındaki sebep de bu.

Danimarka'da irili ufaklı çok fazla boş alan var. Fotoğraf yeteneğinizi esere dönüştürmek için, hayal edebileceğiniz her türlü mekanı burada bulmanız mümkün. Kimsenin sizi rahatsız etmeyeceğinden de emin olabilirsiniz. Ülkede, yukarıya doğru gelişen bir yapılanma olmadığı için, fotoğraflarımda çoğunlukla düz alanlar, küçük ve rahat boşluklar ve mavi ışığın dokunuşlarıyla süslü tipik Danimarka evlerini görebilirsiniz. Danimarka o kadar doğal ki, neyin fotoğrafını çekerseniz çekin, ilginç ve dürüst olduğunu göreceksiniz.

Bazı fotoğraflarınıza baktığımızda filmden alınmış oldukları izlenimine kapılıyoruz. Fotoğraf sanatçılarından bazıları, kendilerini ifade etmek ve ortaya sanat eserleri koymak noktasında fotoğrafın kendilerine yetmediğini düşünerek sinemaya da yöneliyorlar. Sizin için böyle bir durum söz konusu mu? Görsel bakış açısıyla sizi en çok etkileyen yönetmenler kimlerdir?

Sinema olmadan herhalde yaşayamazdım. Diğer birçok fotoğrafçı gibi ben de filmlerde kullanılan medyalardan büyük ilham alıyorum. Görsel ve işitsel açıdan zengin olan filmler, yaşadığım deneyimi üç boyutlu hale getiriyor. Genellikle beni çok etkileyen filmleri, birkaç gün sonra yeniden izliyorum. Özgürce hayallere dalabildiğim ve ilhamıyla beslendiğim başka bir dünyaya sürüklenme hissini çok seviyorum.

Filmlerde her şeyin servis edildiğini görüyorsunuz. Durumlar, ifadeler, mekanlar, hareket… Fotoğraf, bu anlamda sınırlı bir medya ve tüm bu duyguları ve öğeleri bir kareye sığdırmak oldukça güç bir iş. Sanırım bu yüzden hala fotoğrafı kullanarak konuşuyorum. Karelerimde, söyleyeceklerimi 'sessizce' söylüyorum ki, izleyenler, hissettikleri duygularla o fotoğraflara kendi seslerini verebilsinler.

Video dünyasına atılsaydım, onda da başka bir zorluk yaratmak isterdim. Örneğin, görüntü yönetimini 'müziğe' bırakırdım. Belki de bu yüzden sürekli yaratıcı müzik grupları için video klipler çekmeyi hayal ediyorum. Hareketli imajlarla anlatabileceğim bir hikayeleri var. Bu harika bir şey.

Sanırım hayalgücüm; Tim Burton'ın 'Hiçbir şey imkansız değildir' felsefesinden, Fatih Akın'ın gerçekçiliğinden ve kamera açılarından, Quentin Tarantino'nun ironilerinden ve abartılarından, Christopher Nolan'ın heyecan yaratma yönteminden, Darren Aronofsky'nin akıllardan çıkmayan perspektif kullanımından, Woody Allen'ın da sembolizminden ve insanları, çekici birer eser gibi yorumlama gücünden besleniyor.

Bunlar, benim için büyük ilham kaynakları. Yarattıkları dünyalara bayılıyorum. Duyguların bu ortak yaşamı, benim fotoğraflarıma da yansıyor.

- Bir sanatçının, ruh haline göre iş ürettiği gerçeğini hesaba katarak fotoğraflarınıza baktığımızda, izleyicinize hissettirdiğiniz duyguların çok çeşitli ve birbirinden oldukça farklı olduğunu gözlemliyoruz. Bazı karelere huzur ve mutluluk hakimken, bazı fotoğraflarda hüzün ağır basıyor. Ruh halinizin değişkenliği, çekeceğiniz kadrajları ne ölçüde etkiliyor?

Zaman zaman fotoğrafta öne çıkarmak istediğim noktaları düşünerek ve onlara konsantre olarak çekim yapmam gerekebiliyor. Ancak ne olursa olsun, duygularım mutlaka işlerimi etkiliyor. Özellikle de kendi portremi çekiyorsam… Objektife yalan söyleyemem. 'PS. I Love You' adlı çalışmamda bile kurgu yoktur. Orada gerçekten ağlamışımdır.

İnsanlarla çalışırken, ne yapmam gerektiği, bana doğal olarak geliveriyor. Renkler, içimdeki bazı duyguları harekete geçiriyor. Belki de hüzünlü fotoğraflarımın altında bu durum yatıyor… Bu arada Danimarka'nın bulutlu, yağmurlu ve sessiz atmosferinin de bir hayli hüzün dolu olduğunu söylemeliyim.

Dijital fotoğraf teknolojisinin iyice yaygınlaşmasıyla birlikte, birbirine benzeyen görsel yapıtların sayısı da bir hayli artmaya başladı. Dijital çekim yapıp, sonucu eskiterek, analog fotoğrafa benzetme eğilimi, adeta bir modaya dönüştü. Bunun için bilgisayar programları, hatta telefon uygulamaları yazıldı.

Teknoloji, eski, kalitesiz ve dayanıksız fotoğrafları, daha uzun ömürlü ve kusursuz hale getirmeye çalıştıkça, insan, alıştığı tadı ve duyguları yakalamak için ters yönde bir çaba sarfediyor.

Bu bakış açısıyla, siz, görsel sanatların geleceğini nasıl değerlendiriyorsunuz?

İçinde yaşadığımız dönem ve olasılıkların giderek genişliyor olması, insanları her geçen gün daha da sabırsız hale getiriyor. Eski moda fotoğrafın cazibesi, daima varlığını koruyacak.

Bazıları için heyecan verici olan, fotoğrafları karanlık odada işleme süreci. Diğerleri için ise fotoğrafların görüntüsü ve üzerlerindeki organik dokular. Bunu da günümüz teknolojisiyle büyük ölçüde yapmak mümkün. Bu eğilimi, teknolojideki gelişimin ve insanların giderek artan sabırsızlığının sonucu olarak görüyorum. Bir yandan da ilginç geliyor tabii… Neden insanlar fotoğraflarının yıllarca önce çekilmiş gibi görünmesini ister? Sebebi renkler mi, dokular mı, yoksa geçmişe dair özledikleri duygular mı? Belki eski ile yeniyi birleştirme eğilimi, fotoğrafçılık tarihine geçecek yeni bir tarz, hatta bir '-izm'. Sanatçılar olarak her şeyden hoşlanmak zorunda değiliz ama pop kültürünün bizi sıkça vuran dalgalarını da kabul etmemiz gerekiyor.

Kişisel çalışmalarınızın yanı sıra, müzisyenlerin ve grupların fotoğraflarını çektiğinizi ve bir "grup fotoğrafı" için oldukça sıradışı kareler yakaladığınızı görüyoruz.

Bu işi kendi tarzınızdan vazgeçmeden gerçekleştirmeyi başarıyorsunuz.

Müzik, sizin hayatınızda nasıl bir yere sahip? Müziğini, fotoğraflarınızla görselleştirmeyi en çok isteyeceğiniz şarkıcı ya da grup hangisidir?

Beni harekete geçiren ve gelişimlerini izlemekten hoşlandığım çok sayıda müzisyen var. Benim için hikayeleri çok önemli. Bu yüzden onlarla çalışmaya bayılıyorum. Onlar öykülerini getiriyorlar, ben de üzerine tuz ve karabiber ekliyorum.

Önce gruplar ya da müzisyenlerle bir araya geliyorum ve onlara, benimle çalışmayı seçerlerse, fotoğrafların sanatsal bir atmosfere sahip olacağını anlatıyorum. Bu durum çok ilgilerini çekiyor. Bu da benim şansım tabii… Tabi Danimarka'da, popüler kültürün görsel standartına sahip müzisyen fotoğrafları da çekiliyor. Bunu değiştirmek istiyorum. Müzik sanattır, öyleyse neden daha sanatsal görsel işlerle temsil edilmesin?

Daha çok, güçlü kişiliklere sahip olan sanatçı ve gruplarla çalışmak istiyorum. En büyük hayalim, Radiohead ve Grace Jones'un fotoğraflarını çekmek. Sanırım nedenini açıklamama pek gerek yok. Avustralyalı Kimbra'yı da çok isterdim. Sesi ve sahnesiyle beni büyülüyor. Harika bir şarkıcı… Ayrıca Danimarkalı Oh Land de çok yetenekli. Çok da güçlü bir karakteri var. İlk albümünden beri ilgiyle takip ediyorum. Son olarak da Türk bir müzisyen, Nil Karaibrahimgil'i sayabilirim… Hepsinden çok farklı ve çok ama çok güzel.

Sıradaki büyük işlerim, Danimarka'yı Eurovision Şarkı Yarışması'nda temsil edecek olan A Friend In London ve Avustralyalı Kimbra için olacak. Her ikisi için de çok heyecanlıyım.

22 senelik hayatınıza, çok daha kısa süreli kariyerinize göz attığımızda; kişisel ve karma sergiler, farklı etkinlikler, röportajlar ve tabii çok sayıda birbirinden yaratıcı fotoğraf görüyoruz. Son olarak da ViZU.AL Accessories adında yepyeni bir proje…

Bize bu çalışmadan söz eder misiniz?

Daha önce de söylediğim gibi, 14 yaşımdan beri takı tasarlıyorum. Ama hiçbir zaman, onu hayatımın büyük bir parçası haline getirmeyi düşünmedim. İnsanların, ellerimle yaptığım bir şeyi bedenlerinde taşımaları hoşuma gidiyor. Çalışmalarım sırasında bir çok tasarım yapıyordum ancak hiçbiri gerçek hayatta var olmuyordu. Bu yüzden de insanların 'taşıdığı' bir ürün tasarlamayı gerçekten özlemiştim.

2010 yılının yaz ayında İstanbul'daydım. Yaz tatilinde aile doktorumuza gidip check-up yaptırdım. Hiç enerjim kalmamıştı. Dışarıda da inanılmaz bir sıcak vardı. Evde kalmak ve yararlı bir şeyler yapmak istedim.

Öylece başladı… Çeşitli malzemeler aldım ve 6 ay boyunca tasarım yaptım. Şimdi, zincirlerden, plastikten ve deriden oluşan ilk koleksiyonumun tamamına yakını satılmış durumda. Şimdi, daha çok ahşap ve işlenmemiş malzeme kullanmayı düşündüğüm ikinci koleksiyonumu bekliyorum.

Benim takılarım, sınırlı sayıda oluyor. Her bir üründen 3-5 tane yapıyorum. İlgilenenler, Facebook'taki gruba göz atabilirler.

Kalbinizde hem mimariyi, hem fotoğrafı, hem de moda tasarımını taşıyorsunuz… Geleceğe dair yaptığınız planlarda, hangisi, nereye oturuyor? 2020 yılını hayal ettiğinizde, kendinizi nerede, ne yaparken görüyorsunuz?

Bunu kendime her gün soruyordum. Ama yanıt vermek öyle zor ki, artık düşünmekten vazgeçtim. 5,5 yıldır fotoğrafçılık yapıyorum. Hiçbir zaman ara vermeyi düşünmedim. Fotoğraf, tüm planlarımın ve hayallerimin içinde daima büyük bir yere sahip. Bana en iyi yaptığım şeyi sorarsanız, yanıtım hiç tereddüt etmeden 'fotoğraf' olur. Ama bir yandan da hayatı öğrenmeyi seviyorum. Fotoğraflarla, hayatımın slayt gösterisini tasarlıyorum. Tasarım yapmayı ve insanlarla çalışmayı sevdiğim için Mimarlık okuyorum. O konuda da öğrenecek çok şey var… Mimariyle uğraşırken fotoğraftan besleniyorum. Yaptığım bu üç şeyin, ben var olduğum sürece devam etmesini istiyorum. Hayat daima karşıma sürprizler çıkardı. O yüzden de gelecek ile ilgili düşünmekten vazgeçtim. Şu an yaptığım şeyden keyif alıp almadığımı önemsiyorum sadece… Her şeyin de iyi olacağına inanıyorum.

Bak Dergisi'nin 16. sayısında konumuz 'Şehir'. Bu sözcük size neleri ifade ediyor?

İnsanların, sürekli değişen hareketleriyle bir tuval üzerinde oluşturdukları desendir 'Şehir' benim için...