Tomas Munita

Photographer / Bak 13
www.tomasmunita.com

English

Türkçe

You were born in Chile and had your education there. Then you went to several places from United States to Afghanistan, India to Pakistan and you took unbelievably impressing photographs in those places. Now you live and work in India. Why did you chose that country? What's special in India for you?

It is not just india what attracted me, it is the whole region, and that attraction is mostly visual. Since my first time in Asia, I was completely astonished by color, by textures, by architecture, then the stories came, amazing subjects. I couldn't stop going there, so till now I have spent more than three years in South Asia. Now i recently came back to Chile, where i am based now, for a while.

You worked for some companies including the prestigious Associated Press and you chose to work freelance in 2006. What kind of advantages and disadvantages of working freelance in photography field? What do you suggest the young photography students who read Bak to do while choosing their way to becoming professional?

Working for a big agency like the AP is a privilege. I worked for them for almost 4 years, and I quit twice. It is a huge network and sometimes millions of people get to see your images in newspapers. Working for a wire agency timing is an issue, you have to rush and file the photos. Is the way it is. Sometimes I like to have more time, time for me and time on my projects. Time to get to know the people better, time to have progress on your work, time to go back again and again to your subjects. It's a different way of working, and looking for that time is why i quit. Of my photographs I mostly keep next to me those stories that were a process, when i was learning, when i was looking for images and not just for illustrations for a certain publication. It is important to do both, or to be able to do both, but working on your own, with your own time and limitations is the best way to create images, images that can remain on time, that have a meaning.

I always suggest to young photographers who want to travel and do photography that taking the time for doing this is the most important thing, dont wait for an editor to ask you go and work on the subject that is the subject that you dream to do, just take your time and do it by yourself. Don't even think of making money out of it, that's another story, just make pictures of whatever you want, be a photographer.

With the photo report, "Kabul: Leaving The Shadows" which you created in the year you spent in Afghanistan, you won the prestigious Leica Oskar Barnack Award. Would you please tell us about that beautiful serie, your experiences and what you feel when you accepted the award in France?

This is an essay I made while working for the AP in Kabul. It was a year when I was covering the news coming out of Afghanistan. But I didn't just wanted to show images of news, I wanted to talk about the Afghans, who are they, what are they struggling for. Everyday of that year if I had time I was just going around the city of Kabul, with not a clear idea on my mind, just walking, watching and sometimes talking to people. I was learning from that experience. My eyes were open. and slowly those images were on the AP wire, showing peaceful people, a distant land, humanity, it was them and it was us, we all have wars, this is their time of fighting, or struggling for life, for their families, for what they believe, each one of them.

It is important in the news to go into people, to create bridges, not just to document or make good interesting pictures but to bring understanding. There is always people who will see into that, come up with feelings. That is at least what I tried to do while reporting to the AP. The award came next, and it was great.

Some of your stunning photographs look like oil paintings. Especially one of the pieces from Kandahar, in which one man is lying on the floor and another one is sitting with eyes shut, makes us feel like looking at a Caravaggio masterpiece. Are there any artists or art movements that inspired you much and if so, is the Renaissance era one of them?

Yes, painting is one of them. When I was a child I was for years looking, almost dreaming with paintings. I love it so much. Although never took a pen or a brush or a camera. But I always liked painters like Rembrandt, Caravaggio, Rubens, Goya, Durer, Degas, etc. Light is something that I don't understand but i follow. And is showing me a way.

As a photographer, who travels a lot and take some outstanding portraits, you must have met so many people up to now. Maybe some of them didn't allow you to take their photographs and some hosted you very well, some of them were waiting for death while some were playing volleyball with the friends... What was the most interesting and most dangerous times of the first 10 years in your professional career?

It is hard to say but I think the most provocative time was when I started realizing how important the experience of taking pictures was for me. It was taking me to so many different realities. Into so many different lifes, into their stories. I started taking pictures and my whole curiosity kicked off. Suddenly I was sharing moments with strangers, playing with a camera with something that not late became serious, and that was observation, it was people, it was us making our own story. And later on i found myself covering a conflict or an earthquake or talking to peasant in a forgotten land. Discovering your roots can be as intense as taking photos in a disaster.

But to answer the question, there is not a more interesting and more dangerous experience, there are dangers, like seating in a car with a bad driver in a mountainous area, or carrying a turban in a place where you barely know how to tie a turban. What i am trying to say is that danger is not the most interesting thing, it doesn't make things interesting.

In most of your photographs, the dominant feeling is sorrow which is a huge inspiration for all kinds of art. By going back in time to the photo shoots of yours and thinking of your experiences, how do you define sorrow and how does it effect your artistic creations?

It is for me the more intense and constant feeling when observing. Even color carries sorrow. Cannot define it.

You are a real master for using the colors. Do you believe that colors have strong effects to people's lives? In that case, what can you say about "Red", the color of passion?

Colors can have a strong effect on perception, if you are willing to listen to them. You have to pay attention to what makes you feel something, to those whispers, and let them grow on you.
Red... Is just one color.

Although we deeply suffered from many major human-made disasters in the history, like world wars, bombings and genocides, we are still fighting with each other and we couldn't find a way to live in peace. As an artist, whose eyes were contacted with so many people from all over the world, how do you evaluate the future of our miserable blue planet?

I am afraid, everything is dying around us. Wars and disasters never had the magnitude of what is going on now.

Theme of the current issue of Bak Magazine is "Fear". What does this word mean to you?

Are we going to be able to survive us? What are we leaving behind us?

Şili'de doğdunuz ve eğitiminizi orada tamamladınız. Daha sonra Amerika Birleşik Devletleri'nden Afganistan'a, Hindistan'dan Pakistan'a kadar birçok yere gidip birbirinden etkileyici fotoğraflar çektiniz. Şu an Hindistan'da yaşıyor ve çalışmalarınızı burada sürdürüyorsunuz. Neden Hindistan'ı seçtiniz? Bu ülkeyi sizin için özel kılan nedir?

Beni etkileyen sadece Hindistan değil, tüm o bölge oldu. Ve bu etkilenmenin sebebi de büyük ölçüde görseldi. Asya'yı ilk gördüğümde renkleri, desenleri, mimarisi ve daha sonra da öyküleri beni büyülemişti. Sürekli oraya gitmekten kendimi alamıyordum. Bu yüzden de bugüne kadar Güney Asya'da 3 yıldan fazla zaman geçirdim. Şimdi bir süreliğine Şili'ye geri döndüm.

Associated Press'in de aralarında bulunduğu birçok önemli firmanın bünyesinde yer aldınız ve 2006 yılında serbest çalışmaya karar verdiniz. Fotoğraf alanında serbest çalışmanın getiri ve götürüleri nelerdir? Dünyanın her yerinden Bak Dergisi'ni okuyan genç fotoğraf öğrencilerine, profesyonelleşme yolunda neler önerirsiniz?

AP gibi büyük bir ajansta çalışmak önemli bir ayrıcalık. Onlar için yaklaşık 4 sene çalıştım ve iki kez ayrıldım. Gerçekten çok büyük bir ağ. Bazen fotoğraflarınız milyonlarca insana ulaşabiliyor. Böylesine bir ajansın bünyesinde çalışırken zamanlama konusu ön plana çıkıyor. Her şey için çok acele etmelisiniz. Bu yüzden kendi projelerime ayırabileceğim daha çok zamanım olsun istiyordum. İnsanları daha iyi tanıyabileceğim, kendi işlerime yoğunlaşabileceğim, üzerinde çalıştığım şeyleri tekrar tekrar irdeleyebileceğim... Artık sadece belli amaçlar için illüstrasyon fotoğrafları çekmemeli, yalnız fotoğraf olsun diye fotoğraf çekebilmeliydim. İşte bu sebepten AP'den ayrıldım. Doğrusu ikisini de yapmak, ya da yapabilmek çok önemli. Ancak kendi kendine çalışmak, kendi zamanına ve kendi sınırlamalarına sahip olmak, anlamı olan fotoğraflar yaratmak için her şeyden daha önemli bir avantaj.

Seyahat edip fotoğraf çekmek isteyen genç fotoğrafçılara daima ve öncelikle zaman ayırmalarını tavsiye ediyorum. Hiç kimsenin size iş vermesini, 'git ve şu konuda fotoğraf çek' demesini beklemeden, hayal ettiğiniz konunun üzerine gidin. Zaman ayırın ve işinizi kendiniz yapın. Ve sakın parayı düşünmeyin. O apayrı bir hikayedir. Siz sadece istediğiniz fotoğrafı çekin, gerçek bir fotoğrafçı olun.

Afganistan'da geçirdiğiniz bir yılda yaratmış olduğunuz fotoğraflı öykü, "Kabul: Gölgeleri Terketmek" ile prestijli Leica Oskar Barnack ödülüne layık görüldünüz. Bize bu göz alıcı fotoğraf serisinden ve Fransa'da ödülü aldığınız gecede yaşadığınız tecrübeden söz eder misiniz?

Bu kompozisyonu, Kabul'de Associated Press ile çalışırken yapmıştım. Afganistan'dan haber iletmeye başlayalı bir yıl olmuştu. Fakat artık sadece haberlerin fotoğraflarını göstermek değil, Afganlarla konuşmak da istiyordum. Kim olduklarını, neyle mücadele ettiklerini öğrenmek için... O yılın her günü, eğer vaktim varsa, hemen kendimi sokağa atar ve Kabul şehrinin sokaklarında, aklımda net bir fikir olmadan, sadece yürür, etrafı izler ve bazen de insanlarla konuşurdum. Bu deneyimden çok şey öğrendim. Adeta gözlerim açılmıştı. Derken orada çektiğim fotoğraflar yavaş yavaş AP ağında görünmeye başladı. Uzak bir yer, barışçı, sakin insanlar, hümanizm... Onlar onlardı, biz ise biz. Hepimizin savaşları oldu. Şimdi onlar savaşıyor, onlar yaşam için, aileleri için, inandıkları için, birbirleri için mücadele ediyor.

Haberlerde insanların içine girmek, onlarla arada köprüler kurmak önemlidir. Anlaşılır olmak için sadece belgelemek ve ilgi çekici fotoğraflar çekmek yeterli olmaz. Her zaman işin içinde insanlar ve duygular olmalıdır. En azından benim AP ile birlikteyken yapmaya çalıştığım buydu. Sonra da ödül geldi ve gerçekten harikaydı.

Fotoğraflarınızdan bazıları, yağlı boya resimleri anımsatıyor. Özellikle Kandahar'da, bir adamın yerde yattığı ve diğerinin gözleri kapalı şekilde yanında oturduğu resim, bir Caravaggio başyapıtını andırıyor. Sizi çok etkileyen sanatçılar veya sanat akımları var mı? Eğer varsa, Rönesans bunlardan biri mi?

Resim, bunlardan biri... Henüz çocukken bile resimlerle hayallere dalardım. Ona bayılırdım. Elime kalem, fırça ya da fotoğraf makinesi almamış olsam bile... Rembrandt gibi, Caravaggio gibi, Rubens, Goya, Durer, Degas gibi sanatçıları hep çok sevdim. Işık, anlamadığım ama takip ettiğim bir şey. Ve bana yolu o gösteriyor.

Sıkça seyahat eden ve olağanüstü portreler görüntüleyen bir fotoğrafçı olarak, bugüne kadar çok sayıda insan tanımış olmalısınız. Belki bazıları fotoğraflarını çekmenize izin vermedi, bazıları sizi çok iyi ağırladı, bazıları amansız bir hastalıkla ölümü beklerken bazıları arkadaşlarıyla voleybol oynuyorlardı... Profesyonel kariyerinizin ilk 10 senesinde yaşadığınız en ilginç ve en tehlikeli anlar hangileriydi?

Bunu söylemek pek kolay değil ama sanırım benim için en korkunç an, fotoğraf çekmenin benim için ne kadar önemli olduğunu farkettiğim andı. Beni çok farklı gerçekliklere götürüyordu. Çok farklı hayatlara ve onların hikayelerine... Fotoğraf çekmeye başladım ve merakım ayaklandı. Bir anda zamanımı yabancılarla paylaşmaya, bir fotoğraf makinesiyle oynamaya başlamıştım. Bu bir gözlemdi. İnsanlar, kendi öykülerini kendileri yaratan insanlar, yani biz. Bir süre sonra kendimi bir çatışmanın veya bir depremin ortasında, sonra da unutulmuş bir yerde bir köylüyle konuşurken buldum. Köklerinizi keşfetmek bazen bir doğal afetin fotoğraflarını çekmek kadar güçlü ve şiddetlidir.

Sorunuzun yanıtına gelirsek... Deneyimlerim arasında, var olanlardan daha ilginç, daha tehlikeli bir şey yoktu. Dağlık yolda kötü bir şoförün kullandığı bir arabanın içinde olmak, türban takmayı bilmediğiniz bir yerde türbanla dolaşmak, ... Bunlar tehlikeler olabilir. Demek istediğim şey, tehlike hayattaki en ilginç şey değil ya da var olan şeyleri daha ilginç kılmıyor.

Fotoğraflarınızın çoğunda, hüzün öğesinin ön planda olduğunu gözlemliyoruz. Pek tabii bu duygu, her sanat dalı için büyük bir ilham kaynağıdır. Bugüne kadar yaptığınız fotoğraf çekimlerini şöyle bir hatırladığınızda, hüznü tam olarak nasıl tanımlarsınız? Sanatsal yaratım sürecinizi ne şekilde etkilediğini düşünüyorsunuz?

Benim için en yoğun ve güçlü duygudur. Sadece renk bile hüznü taşıyabilir. Tam olarak tanımlayamıyorum.

Renkleri büyük ustalıkla kullanıyorsunuz. Renklerin, insanların yaşamında önemli etkileri olduğunu düşünüyor musunuz? Bu bağlamda tutkunun rengi olan Kırmızı'yı nasıl nitelendirirsiniz?

Eğer renkleri dinlemek isterseniz, onların algınız üzerinde güçlü etkileri olduğunu görebilirsiniz. Neyin size bir şey hissettirdiğini anlamanız için ona dikkatinizi vermelisiniz. O fısıltıları duymalı, ve onların içinizde büyümesine izin vermelisiniz. Kırmızı mı? Sadece bir renk işte...

Tarihte, dünya savaşları, bombalamalar, soykırımlar gibi insan kaynaklı ve insanlar üzerinde derin etkiler bırakan çok sayıda büyük afet yaşandı. Bu acıları birlikte yaşamış olmamıza karşın hala birbirimizle savaşıyor, birlikte barış içinde yaşamayı başaramıyoruz. Dünyanın birçok yerinde, gözleri başkalaırnın gözlerine değmiş bir sanatçı olarak, zavallı mavi gezegenimizin geleceğini nasıl görüyorsunuz?

Korkarım çevremizdeki her şey yavaş yavaş ölüyor. Ne savaşların, ne de afetlerin yarası, bugün açılanlar kadar büyük değil.

Bak Dergisi'nin 13. sayısının konusu "Korku". Bu sözcük size neleri ifade ediyor?

Acaba kendimizi kurtarabilecek miyiz? Ve arkamızda neler bırakacağız?