Kent Williams

Painter / Bak 10
www.kentwilliams.com

English

Türkçe

You were born in 1962 in New Bern, NC, attended Pratt Institute in Brooklyn and graduated in 1984. From that time on, you exhibit your wonderful paintings in a number of shows. Now, you also teach figurative painting to your lucky students in Art College of Design, Pasadena. In what ways does working as a teacher affect your artistic creations? Do you feel that it limits your freedom or widens your point of view?

Limits my time, but certainly widens my perspective, and at the same time, sharpens and defines my point of view. Having to put forth your take and feelings about art-matters into words, forces you to hone these sometimes seemingly intangible feelings into an at least somewhat ordered fashion.

Could you please tell us about your workspace and working habits? Do you often use photographs or do you prefer working with models?

Both really. I move back and forth from drawing from life to shooting and working from photographic reference. And often within the same canvas. A typical scenario would be to have a model come into the studio for a drawing session, and as I make my way through a series of drawings, if I feel I like a particular drawing at the time, will have the model not break the pose at the end to allow time for me to take a quick shot. Therefore, if say, the following day I still like the drawing and feel it will make for a good painting, I'll have both the drawing and the reference to work with.

You got together with the renowned filmmaker Darren Aronofsky, who is especially known for his award winning movies “Requiem for a Dream” and “Pi”, for a graphic novel, “The Fountain”, which is also a great work by Mr. Aronofsky. You say “This is the largest book I’ve done” for that. Could you please tell us about that experience? Do you find Darren Aronofsky’s cinematography close to yourself in terms of visual comprehension?

Working with Aronofsky on the book was in fact a very rewarding experience and it seems what I did in interpreting his screenplay fell directing in line with what he was wanting (thankfully). That being said, it was important to me that the project was open to my interpretation. I didn't want to be 'art directed'. I don't think I could have handled such a large project that took so long to do, if I had to second guess every decision I made. Basically, in a sense, I became the director. On the other hand, this was Darren's story, and I wanted him to be pleased and happy with it. Fortunately, we seemed pretty much on the same page.

Now haven gotten to know not only his film but his person as well, I don't know that I can fully say that mine and Darren's visual language is close. While there is surely mutual visual comprehension, our visual aesthetic, I think, doesn't always pull from or fall in the same arenas.

You visited the set of “The Fountain” in Montreal and watched a small part of it. After that, did you have the opportunity to see the whole movie? If so, what did it make you feel? What did you think about the camera angles, colors and compositions?

Upon my visit to the set and seeing a teaser trailer they had put together for the press coming in, I have to say I was initially overwhelmed and disheartened. I had just finished the art and was sort of high on the response it was getting, and then after seeing the footage, felt it all paled in comparison. Not what I had done as a graphic novel – but that it was only a graphic novel. Here was this thing that was if living and breathing and moving around. It was film! It was a movie! How could it live up to that?!

That initial response quickly leveled out and all found it's proper space in my mind. They're two different mediums with their own perimeters – strengths and weaknesses. But I have to say, it initially took the wind out of my sails.

You have two little boys, Kerig and Ian. What kind of scene do you see when you imagine the future of the world and your children? If you were Kerig or Ian, would you still choose to be a painter?

That's a hard question to answer, and I have caught myself doing just that – imagining them in their future and have found myself with good thoughts and also being very afraid for them. I'm sure just as most parents do. Would I choose for them to be painters? Yes, if I felt it was where their hearts were. But certainly there are more safe assured careers to enter.

You presented your artworks at your last show, “In Animate: New Paintings” in The Merry Karnowsky Gallery in Los Angeles between September 8 and October 6. What does the title “In Animate” mean?

It's a little play on the word 'inanimate'. By separating the first part of the word it changes the meaning from not alive to "in" – expressing movement or towards – and "animate" – having life – thus: towards life or in life.

At some point in this work, and some prior to this particular body of work, I realized I was including, with the human figure, inanimate figures as well–all representing living forms of some sort. Mexican dead dolls, manga-like characters, etc., and decided to run with it as a theme. I found it interesting having these human forms (animate forms represented in paintings, thus now inanimate) co-mingling with figures that are representations of living forms being presented in the painting as alive.

While keeping your very artistic and classic painting style, you are presenting very unique and contemporary compositions. You achieved one of the most important states for an artist by creating your very own style. It’s very easy to recognize Kent Williams’ artwork with his perfect distortions, shocking surprises and artistic brush strokes. Which artists or art movements influenced you most? If you had a chance to share your dinner table with the artists you choose from the art history, who would you invite and what kind of meeting would you arrange?

Well let me just say something about style. Style (I hate the word really, used in the context of art) is not something one chooses and places upon oneself. Style, or one's artistic language is something that comes about as a by product of sincere effort and sweat equity in the pursuit of something better than you are capable of doing. I hear so often from students about wanting to 'find a style'. But in so many cases these students are not willing to put in what it takes for this to happen – to put in and discover the passion for observation, for drawing, for looking outside of their insular world. To feed and nourish the passion that will ultimately lead to a personal language. They think they can kind of just step in and choose a 'style'. The pursuit shouldn't be to find a style, but to look, to discover, to soak in, and then to transcribe as best you can. And through this most simple and complex WORK, one's look, or language, or style will develop on it's own.

I'm an art history fan. I love work from all periods including contemporary. So to narrow my likes down to a handful seems a bit misleading. I do however seem to favor as a whole works created from say late 1800's up to early Modern; Manet, Gauguin, Schiele (of course), Klimt, and an unrelenting passion for Rodin, Balthus, Bacon and De Kooning. That's a short list.

With the developments in digital 
technology, advertising agencies and other clients began to choose digital illustration, which looks more affordable and easier to apply. Turkish illustrator Sahin Karakoc says; “I find the superposed, digital graphic compositions on cinema posters and book covers quite insincere.” What’s your opinion on that issue? How do you evaluate the future of illustration?

Digital as another medium, in principle, I have no problem with. But, I have to say, I haven't as of yet been able to feel any lasting emotional resonance from any of it. Don't get me wrong, in a few cases, upon viewing an image, I've felt an initial impact but it never seems to last. I don't find myself wanting to go back and visit at all. Too fleeting, I think. Maybe, whether in print or not, I know the thing doesn't exist!

Do you listen to music while working? If so, what genres and which artists do you prefer nowadays?

I do often when I'm painting, but not when I draw. There's a certain and very particular type of concentration that comes into play when drawing in which I need silence for. I have a very eclectic range of music that I enjoy. It can be Beethoven one day and Johnny Cash, Nine Inch Nails, or Cake the next.

Theme of Bak Magazine’s 10th issue is an abstract concept, this time: "Why?" What comes into your mind first when you think about that word? Please feel free and use your imagination. Create your own “why” and ask it to the world.

Why not?

1962 yılında New Bern’de dünyaya geldiniz, Brooklyn’deki Pratt Enstitüsü’nde okuyup 1984'te mezun oldunuz. O zamandan bu yana birbirinden güzel eserlerinizi birçok sergi etkinliğiyle sanatseverlerin beğenisine sundunuz. Şimdi bir yandan da Pasadena’daki Art College of Design’da şanslı öğrencilerinize figüratif resim dersi veriyorsunuz. Öğretmenlik yapmak sanatsal yaratım sürecinizi nasıl etkiliyor? Özgürlüğünüzü bir ölçüde sınırlandırdığını mı, yoksa bakış açınızı genişlettiğini mi düşünüyorsunuz?

Zamanımı sınırlandırıyor fakat aynı zamanda ufkumu genişlettiği de kesin. Bakış açımı tanımlayıp keskinleştiriyor. Sanatsal görüşünü ve duygularını kelimelere dökmek zorunda olmak, kişiyi bu açıkça elle tutulamaz duyguları bileyip belli bir düzene sokmaya zorluyor.

Bize çalışma alanınız ve alışkanlıklarınızdan söz eder misiniz? Genelde fotoğraf mı kullanıyorsunuz, yoksa modellerle çalışmayı mı tercih edersiniz?

Her ikisi de. Hayattan almak ve fotoğraftan çalışmak arasında gidip geliyorum. Ve bunu sıklıkla aynı tuval üzerinde yapıyorum. Tipik senaryoda, stüdyoda çizim için bir model geliyor ve ben bir seri çizim yaparken eğer özel bir çizim yapmak istersem, sonunda bir fotoğraf çekmek için modelden pozu bozmamasını rica ediyorum. Böylece, eğer ertesi gün çizimi beğenirsem ve iyi bir resme dönüşebileceğini hissedersem, elimde hem çizim hem de referans oluyor.

“Requiem for a Dream” ve “Pi” gibi ödül almış filmlerin yönetmeni Darren Aronofsky ile bir grafik roman olan “The Fountain” icin biraraya geldiniz. Bu işi “Yaptığım en geniş kitap" şeklinde ifade ediyorsunuz. Bize bu deneyimden bahseder misiniz? Darren Aronofsky'nin sinemasını görsel anlayış açısından kendinize yakın buluyor musunuz?

Bu kitap için Aronofsky ile çalışmak çok tatmin edici bir deneyimdi ve öyle görünüyor ki benim senaryoyu yorumlama şeklim onun istekleriyle tamamen örtüştü (neyse ki...). Bununla beraber, projenin benim yorumuma açık olması çok önemliydi. Ben "yönetilmek" istemiyordum. Bu kadar uzun ve meşakkatli bir projeyi, verdiğim her kararı iki kere düşünerek yürütemezdim. Kısacası ben bir anlamda yönetmene dönüştüm. Diğer yandan, bu Darren'ın hikayesiydi ve ben onun mutlu ve her şeyden emin olmasını istedim. Neyse ki ikimiz de aynı fikirleri paylaşıyorduk.

Şimdi hem onu hem de filmini bildiğim için, diyebilirim ki ikimizin görsel dili tamamen birbirini tutmuyor. Kesin olarak karşılıklı bir anlayış var, ancak bence bizim görsel estetik anlayışımız aynı şeylerden beslenmiyor.

Montreal'de "The Fountain"ın setini ziyaret ettiniz ve küçük bir kısmını izlediniz. Bundan sonra tüm filmi izleme şansınız oldu mu? Eğer olduysa film size neler hissettirdi? Kamera açıları, renkler ve kompozisyonlar hakkında ne düşündünüz?

Seti ziyaretim üzerine, basın için hazırlanmış bir fragman izledim, itiraf etmeliyim ki ilk olarak yorgun ve moralsiz hissettim kendimi. İşi yeni bitirmiştim, ve aldığım tepkilerden başım dönmüştü; fragmaın gördükten sonra yaptığım işin solduğunu hissettim. Yaptığımın grafik bir roman olması değildi derdim – bunun ‘sadece bir grafik roman’ olmasaydı. Yaşayan, nefes alan ve hareket eden bir şeydi ortaya çıkan. Bir filmdi! Nasıl bununla yarışabilirdi benim yaptığım iş!

Bu ilk tepki çabucak dengelendi ve her şey zihnimde yerini buldu. İkisi farklı çaplarda iki araçtı – güçlü yanları ve zayıflıklarıyla. Ama açıkçası ilk seferinde heyecanımı alıp götürdü.

Kerig ve Ian adında iki küçük oğlunuz var, Dünyanın ve çocuklarınızın geleceğini hayal ettiğinizde, gözünüzün önüne nasıl bir tablo geliyor? Kerig veya Ian'ın yerinde olsaydınız, yine ressam olmayı seçer miydiniz?

Bu, cevaplanması zor bir soru, ve geçenlerde kendimi aynen bunu yaparken yakaladım. Onların geleceğini hayal ederken... Hem iyi şeyler hissettim, hem de korktum onlar için. Eminim birçok anne baba da aynı şeyi hissediyordur. Onların ressam olmasını ister miyim? Evet, eğer kalplerinin orada olduğunu hissedersem. Ama tabi yapılabilecek çok daha garanti meslekler de var.

Çalışmalarınızı 8 Eylül - 6 Ocak tarihleri arasında ziyaret edilebilecek olan Los Angeles The Merry Karnowsky Galerisi'ndeki son serginizde beğeniye sundunuz. Serginin başlığı olan "In Animate" ne anlama geliyor?

“Inanimate” kelimesiyle biraz oynadım. Kelimenin ilk yarısını ayırınca ‘cansız’ yerine ‘içinde’ (hareket belirten ya da ona doğru) ve ‘animate’ (hayat barındıran) anlamına geliyor. Yani ‘hayata doğru’ ya da ‘hayatın içinde’.

Bu işin belli bir yerinde, ve başlamadan önce, farkettim ki insan figürüyle beraber cansız figürler de kullanıyorum. Ve hepsi bir takım canlı şekilleri temsil ediyorlar. Meksika bebekleri, manga tarzı karakterler, vb. Bunu tematik hale getirmeye karar verdim. Bu insani formları bulup (resimlerde yaratılan canlı formlar) bunları resimde canlı formları temsil eden objelerle karıştırmak bana ilginç geldi.

Bir yandan artistik ve klasik resim tarzını korurken, diğer yandan son derece özgün ve çağdaş kompozisyonlar sunuyorsunuz. Kendi tarzınızı yaratarak, bir sanatçının başarabileceği en önemli şeylerden birini başardınız. Kent Williams'ın sanatını kolayca tanımlamak mümkün; mükemmel deformasyonlar, şok edici sürprizler ve artistik fırça darbeleri. En çok hangi sanatçılar ya da sanat akımlarından etkilendiniz? Yemek masanızı, sanat tarihinde yer bulmuş hangi isimlerle paylaşmak isterdiniz?

Peki, üslup hakkında bir şey söylememe izin verin. Üslup (Bu kelimeden gerçekten nefret ediyorum. Burada sanat anlamında kullanıyorum.), kişinin seçip kendine uyguladığı bir şey değildir. Üslup, ya da kişinin sanat dili, kendini aşma peşinde koşarken harcanan emek ve ter ikilisinin bir sonucudur. Öğrencilerin sık sık ‘bir üslup bulmak’ istediğini duyuyorum. Ama birçok örnekte bu öğrencilerin onu bulmak için gereken özveriyi göstermeye gönüllü olmadığını görüyorum. Emek sarfedip gözlem, çizim ve kendi dünyalarının dışını görebilme tutkusunu keşfetmeye çalışmıyorlar. O tutku ki, kişisel bir dil bulmak için beslenmeli ve büyütülmeli. Zannediyorlar ki öylesine gelip bir ‘üslup’ bulabilirler. Arayış bir üslup bulmak için olmamalı, bakmak, keşfetmek, içine çekmek ve daha sonra en iyi şekilde kaydetmek üzerine olmalı. Bu en basit ve karmaşık iş sayesinde, kişinin bakışı, dili ve üslubu kendiliğinden ortaya çıkacaktır.

Ben bir sanat tarihi hayranıyım. Çağdaş dönem de dahil her dönemden sevdiğim işler var. Yani sevdiklerimi bir elin parmaklarına indirmek biraz yanıltıcı olabilir. Diyebilirim ki 1800’lerin sonlarından erken modern sanatın tutumunu seviyorum; Manet, Gauguin, Schiele (tabii ki), Klimt ve dinmeyen bir tutkuyla Rodin, Balthus, Bacon ve De Kooning. Bu kısa bir liste.

Dijital teknolojinin gelişmesiyle, gerek uygulamadaki kolaylıklar gerekse nispeten düşük bedelleri sayesinde reklam ajansları ve diğer müşteriler, dijital illüstrasyonu tercih etmeye başladılar. Türk illüstratör Şahin Karakoç; " Sinema afişlerindeki ve kitap kapaklarındaki süperpoze dijital etkili grafik yapılandırmaları samimiyetsiz buluyorum." diyor. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz? İllüstrasyonun geleceğini nasıl değerlendiriyorsunuz?

Dijital, diğer araçlar gibi prensipte benim için sorun değil. Ama itiraf etmeliyim ki henüz dijitalden duygusal bir titreşim alabilmiş değilim. Beni yanlış anlamayın, bazı durumlarda bir görsel malzemeye bakarken ilk olarak bir etki görüyorum ama bu etki uzun sürmüyor. Geriye dönüp tekrar bakma isteği uyanmıyor içimde. Bana göre çok geçici. Belki basılmış dahi olsa oradakinin gerçek olmadığını bildiğimdendir!

Çalışırken müzik dinler misiniz? Hangi tarz ve sanatçıları tercih ediyorsunuz?

Genelde resim yaparken müzik dinliyorum, ama çizim yaparken değil. Çizim yaparken çok özel bir konsantrasyon gerekiyor, bu yüzden tamamen sessizliğe ihtiyaç duyuyorum. Zevk aldığım çok eklektik bir müzik anlayışım var. Bir gün Beethoven ve Johnny Cash, ertesi gün Nine Inch Nails veya Cake olabilir...

Bak Dergisi'nin 10. sayısında soyut bir kavram olan "Neden?"i işliyoruz. Bu sözcük aklınıza ilk olarak neyi getiriyor? Hayal gücünüzü kullanın, kendi "Neden"inizi yaratın ve sorunuzu dünyaya yöneltin?

Neden olmasın?